Annem, sabah beni uyandırırken bile tesettür hakkında konuşmaya başlamıştı.

Merhaba, size buradan mı ulaşılıyor bilmiyorum ama yine de içimi dökmek istedim.

9. sınıftayım ve 15 yaşındayım. 8. sınıfa kadar aileme liseye geçince kapanacağımı söylerdim. Fakat 8. sınıfta artık bunu istememeye başladığımı, tesettüre hazır olmadığımı, belki de tesettürün bana göre olmadığını anladım. Ama bunu anneme söylemeye çok korkuyordum, ki zaten o dönemlerde abimin büyük psikolojik sıkıntıları vardı ve nedeni de abime yapılan baskılardı. Anneme bunu söyleyemiyordum çünkü korkuyordum.

7. sınıfta teyzem, annemin aklına girmişti. Teyzem 3 kızını da günah diye okutmadı ve beni de okutmamaları için annemi dolduruyordu. Oysa annem bu zamana dek bana hep “Sen oku kızım, ben senin hep arkandayım” demişti. Yine 7. sınıftayken annem bir gece sahurda bana “Seni okutmayacağım, liseye de göndermeyeceğim, Kur’an kursuna gideceksin” dedi, şok oldum, karşısında sabaha kadar ağladım, tepkisizce bakıp tesbih çekti. Kafayı yiyecektim, o dönem arkadaşlarımdan da uzaklaştım. Çok sessizleşmiştim ve anneme artık eskisi kadar güvenemiyordum.

8. sınıfın son aylarında, geçen yıl, pandemi dönemine yeni girilmiş ve okullar tatil edilmişti. Abimin sorunlarını görmeye başladım. Annem de psikolojik olarak çok kötüydü. Annemin yanında durdum, güçlü olması için sürekli onunla konuştum. İşe yaramıştı, annemin tek dayanağı olmuştum fakat annemle hâlâ tesettür hakkında konuşamamıştım. Bir gün annem, küçük kardeşim yüzünden kısa süreliğine sinir krizi geçirdi ama kabak bana patladı; bana bağırıp kendine vurmaya, saçlarını çekmeye başladı. Çok korkmuştum, onu ilk defa böyle gördüm. İstemsizce çığlık atarak ağlamaya başlamıştım. Annem beni öyle görünce pişman oldu ve durdu, özür diledi ama çok kötü olmuştum. Saatlerce ağlamamı susturamadım. Sonra annem odama tekrar gelince bir fırsat bulup tesettür hakkındaki fikrimi söyledim, sesini çıkarmadı. Ama 1-2 hafta sonra sabah beni uyandırırken bile tesettür hakkında konuşmaya başlamıştı. Zaten abimin durumu da iyiye gidiyordu.

Annemle sürekli bu konuda tartışmaya başladım. Bir gün abim, bana yaptıkları için anneme kızdı. Annem o yazdan beri konuyu sadece bir kez açtı, o zaman da kapanmış olan eski okul arkadaşımı görmüştü. Babam, 8. sınıfın başında yurt dışına çıkmıştı ve yakında gelecek; annem o kızı görünce “Ne güzel kapanmış, sen de en fazla baban gelene kadar böyle olursun” demişti. Karşı çıktım ama ‘Sen sus’ gibi şeyler söyledi.

Babam gelince bu konu hakkında kavga edeceğimizi biliyorum ama yine de itibar etmeyeceğim, güçlü duracağım. Bu zamana kadar nasıl durduysam yine öyle güçlü duracağım. Buraya yazmamın sebebi, benimle aynı durumda olan kızlara güçlü kalmalarını söylemek. Sakın yılmayın, güçlü durun, direnin. Hepinizi çok seviyorum, huzurlu günler dilerim.

(Görsel: Evelyn Williams)