5-6 sene sonra senden kurtulacağım.

Buraya daha önce yazmıştım ama olaylar hızlı gelişti ve şu an çok mutsuzum, sinirliyim, çaresizim. Ben 6 sene sonra yolda başımı açtım. Kapüşonu attım kafamdan. Çok ani oldu, düne kadar ben de bilmiyordum bunu yapacağımı. Takı dükkanına gittim. Çok istediğim küpeden aldım. Başım açıktı orada. Yaptığıma hala inanamıyordum. Çıktım dükkândan. Rüzgâr da esti. İyi hissediyordum, başım kapalıyken hiç olmayan özgüvenim artık vardı. Ama hızlı davranmaya çalışıyor, tadını çıkaramıyordum. Bir tanıdık görse biterdim.

Eve geldim, akşam oldu. Konu açıldı, annemle inatlaşıyoruz; “Açacağım!”, “Açmayacaksın! Hakkımı helal etmem!”, “Etme!”. Babam duydu. Hızla odama geldi. ”Neyi açıyorsun sen?” dedi. “Artık başımı kapatmak istemiyorum” dedim. Önceki yazımda babamın ne yapacağını kestiremiyorum, demiştim. Dövme ihtimalinin çok düşük olduğunu düşünüyordum. En azından bu kadar sert karşılayacağını zannetmiyordum. Çok sert bir tokat attı, hızını alamayıp bir daha attı, üçüncüyü attı mı hatırlamıyorum. O tokatlar öyle sertti ki normal bir tokat gibi değildi. Beynim sarsıldı, hissettim. Yerde öyle kalakaldım. Altıma yapmışım. Yatağa uzanmak için kalkarken fark ettim. Babam bırak dövmeyi, kızmazdı bile. Çünkü hanım kızdım ben, sözlerinden çıkmayan. Gerçek yüzünü de gördüm işte orada. Telefonumu aldı, telefoncuya gittiğini söyleyerek gitti. “Okula da gitmek yok bundan sonra” dedi. O an o kadar çaresizdim ki hiçbir şey düşünemiyordum. Telefon elinde geri eve geldi. Özür dilerim, dedim, ağladım. Sarıldık, konuştuk biraz. Saçma sapan yakınlaştı cinsel anlamda. Bana öyle gelmiştir diye kendimi çok kastım ama bilmiyorum. Neyse, konu kapandı.

Korktum, çok korktum. Cesaret denen şey bende zaten yoktu. Bu durumda hiç olamazdı. Okula gidememekten, evde yaşanacak huzursuzluktan, para verilmemesinden, telefonumun satılmasından korktum, çok korktum. Çok çaresizdim. Şimdi kızıyorum kendime, neden o kadar çok özür diledin diye. Sen ne yaptın ki? Ama insan o an düşünemiyor işte. O kadar kırgınım ve kızgınım ki ona… Büyüdüğümde yüzüne bakmayacağım. Şimdi aramızın iyi olduğunu sanıyor. Değil. Ondan da zihniyetinden de iğreniyorum. Anneme de şiddet göstermişti. ‘Ben ne dersem o’ zihniyetinde bir adam. Makyajla görüp ayrıca kızmasın diye her şeyi attım, hepsini attım. Sınav haftamdayım ve kalbim çok kırık. Psikolojim o kadar kötü ki ne yapacağımı bilmiyorum. Çok özgüvensizim. Allah cezalandırdı da acaba ondan mı vurdu dedim ama hala akıllanmıyorum. Korkuyorum ama onlar kısıtladıkça yapasım geliyor. Senden nefret ediyorum adam. 5-6 sene sonra senden kurtulacağım. “Kocam seninle görüşmeme izin vermiyor, kocamın sözünden çıkamam” diyeceğim. Kendisi de annemi anneanneme göndermekten hoşlanmaz, ağlatır annemi. Pislik adam! Beter ol.

(Görsel: Guim Tió Zarraluki)