Merhaba, ben 23 yaşında bir üniversite son sınıf öğrencisiyim. Açıkçası ben pek fazla aile sorunu yaşamadığını düşünen biriydim. Ama üniversiteye gittiğimde fark ettim ki aslında içimde çok fazla şey birikmiş ve bunu kimseye açamamışım. Çok küçük yaşta cinsel istismara uğramamdan mı bilmiyorum ama hiçbir zaman kendini ailesine tam olarak açan biri olamadım. Cinselliği de çok erken yaşadım ve birçok erkeğin tehdidine, tacizine ve şiddet türlerinin neredeyse hepsine maruz kaldım. Bu yaşadıklarımın çok azını bir kişiye anlattım. Anlatmasaydım duramaz kafayı yerdim diye düşünüyorum. Bana dediği ilk şey “Neden ailene değil de bana anlatıyorsun?” olmuştu. Halbuki aileme anlatsam ya 12 yaşındaki istismara inanmayacaklardı ya da ilk cinsellik deneyimimi yaşadığımda erkil kalıplarla küfür edecek ve döveceklerdi. Arkamda duracaklarına inanamıyorum. Kardeşim ben duştayken gelip bana dokunmaya çalıştığında da ağlayan ve bu yüzden suçlu olan ben olmuştum. Annem “Niye banyoda ağladın, komşular duyar” deyip beni azarlamıştı.

İşte o zamandan beridir anlıyorum ki aslında insanın içinde hep bir kırgınlık oluyor. Evimde rahat uyuyamıyorum. Artık babama bile şüpheci bir gözle bakıyorum. Ya gece ben uyurken kardeşim ya da babam gelirse diye korkuyorum. Elimde değil bu. Keşke elimde olsa ve hafızamı sildirip yoluma devam etsem. Ama hayat bana bu imkânı sunamayacak kadar acımasız. Şimdi kendimi iyileştirmeye çalışıyorum; iyi ya da kötü, bilmiyorum. Tek isteğim, hayatın bana artık bu şekilde ıstırap çektirmemesi yönünde.

Eğer birileri bir şekilde bunu okuyor ya da görüyorsa bir şeyler söylemek istiyorum. Hayatta ses çıkartmaktan korkmamalı kimse. Ben kültür yargılarının içinde boğuldum ama kimse içine atmamalı. Ben yaşadığım hiçbir zorbalıkta ve kötü olayda ailemden destek göremedim ama dilerim ki bunu okuyan kişilerin hiçbiri benim yaşadığımı yaşamaz ve herkes kendine iyi davranır. Umarım benim gibi olanların ıstırabı da son bulur.

(Görsel: Dee Nickerson)