Küçüklük aklıyla kapandım. 5. sınıftaydım, sonra istemedim, açıldım. Basenlerim fazlaydı ve annem yüzünden küçükken basenlerimden nefret ediyordum. “Basenlerin büyük, kapalı giy” gibi şeyler söylüyordu. “Kapanırsan daha rahat edersin” diyerek küçüklük aklımı çelmişti ve tekrar kapanmıştım.
Şu an lise 2’deyim. 2 yıldır bu durum yüzünden mutsuzum. Başta insanların yargılamalarını ciddiye almıyordum ama zamanla bilincime işledi, kendimi mutsuz hissetmeye başladım. En sonunda da ‘Yeter artık, ben açılacağım, böyle mutlu değilim’ dedim ve annemle konuşmak istedim. İlk söylediğimde verdikleri tepkiler beni şok etmişti. Annem üstü kapalı bir şekilde ‘dinsiz’, babam ise üstü kapalı şekilde ‘orospu’ demişti. Ne zaman bu konu hakkında tartışsak bunu onlara hatırlatırım ve “Öyle demek istemedik, yanlış anladın” derler.
Annemin psikolojik baskıları, babamın tehditleri, sanki içime cin kaçmış gibi davranmaları beni o kadar rahatsız etmişti ki… Babam benimle konuşmak istedi ama sürekli dinle alakalı şeyler söylüyordu, annem ise ‘Araştır’ diyordu. Onunla birlikte araştırdım ve araştırdıktan sonra kararım her ne olursa olsun saygı duymasını istedim. Kabul etti fakat ne yazık ki saygı duymadı. Sonra babam bana “Açık olmanı istemiyorum, öyle olsaydı hanımımı da açık alırdım” gibi saçma bir şey söyledi. “Meleği mi seçiyorsun şeytanı mı?” dedi, babamın sinir problemleri var. Her neyse, buraları geçeyim.
Bugün, yani 8 Mart günü, dışarı açık çıktım çünkü artık örtü beni boğuyormuş gibi hissediyordum. Allah’ın ibadetini zorla yapmak beni o kadar sıkıyordu ki… Bu süreçte tabii ki bir öğretmenimle konuştum, bana rehberliğe gitmemi söyledi. Açık çıktığım için bugün gerek duymadım, sınavdan çıktıktan sonra annemi aradım, sınavımı ve dışarı nasıl çıktığımı sordu. Açık şekilde olduğunu söylediğimde sinirlendi, sonra da aramalarına cevap vermedim çünkü beni üzecek şeyler söyleyeceğini biliyordum. Daha sonra babam aradı, sordu, aynı şekilde açıldığımı söyledim, “Seni döverim” dedi, ben de “Zaten dövüyorsun” dedim. Her neyse, eve geldim, onlar da geldi. Babam üstüme yürüdü, telefonumu almak istedi ama sınavlarım var diye almadı. Bana “Zorla kapatacaksın o kafanı, zorla yapacaksın, yoksa seni gebertirim” dedi, ben de en son “Gebert” dedim, üstüme bıçakla yürüdü, beni annem korudu. “Böyle mutsuzum, neden anlamıyorsun?” dediğimde “Kocaya mı verdik seni, neye üzülüyorsun?” diyor, anlam veremiyorum. Her akşam düşünüyorum ve ağlama krizlerine giriyorum. Bir gün yemekte babam “Kur’an okumayı biliyordun, değil mi?” dedi, ben de “Evet” dedim, bana “Oku da biraz psikolojin düzelsin” dedi. Anlam veremiyorum. Yarın öğretmenimle konuşacağım, umarım halledebilirim.
(Görsel: Felix Vallotton)
““Kocaya mı verdik seni, neye üzülüyorsun?”” için bir yanıt
Aynı şeyleri yaşıyorum umarım halledilir gerçekten çok üzülüyorum ailem ya kapaticaksın kafani yada kapaticaksin diye zorluyor ayni baskiyi kardesimide yapiyolar gercekten çkk kötü hissediyorum bende ama üzülme başarıcaz bu bizim hayatımız onların değil