Merhaba, ben 21 yaşındayım. 11 yaşımdayken tamamen kendi isteğimle kapandım hatta ailem bana çok kez “Şimdi kapanma, daha çok erken” dedi. Fakat çevremdeki herkes kapalı olduğu için bunun olmasını çok istemiştim, çok özeniyordum. Zihnimde bazı düşünceler oturmaya başladıkça bunun gerekliliğini sorgulamaya başladım, zira 2 yıla yakındır gecemde gündüzümde açılmak konusu vardı.

Ben kapalı halini çok seven bir insanım, insanların benimle olduğu kadar benim kendimle sorunum yok. Kapalı halimi sevdiğim için bu düşüncemi sürekli erteledim; erteleyince geçecek sandım, geçmedi. Zaman geçtikçe meselenin güzellikle ya da kendine yakıştırıp yakıştırmamak ile alakalı olmadığını anladım. Başörtüsüne inancım kalmamıştı. Daha fazla ertelememin kimseye faydası olmayacağını düşünüp önce abimle paylaştım, abim bana sonsuz destek oldu; bir erkek olarak bunu anlayamayacağını ve kararın bana ait olduğunu söyledi. Abimden aldığım güvenle anneme gittim, işler beklediğim gibi gitmedi. Bir sürü ağlaşmadan sonra ağızdan o ünlü kelimeler çıktı; “Benim için hayal kırıklığısın”. Şu cümleyi duymamak için 21 yaşıma gelene kadar hep çok çalıştım, başarılı oldum, insanlar tarafından sevilip sayılan bir birey oldum, elimden gelen her şeyi yaptım ama işte söylemesi bu kadar kolaymış. Abimden aldığım destek ve annemden aldığım hüzün ile babama gittim. Ağzından çıkan ilk cümle fark etmeden kurduğu “Bizim bir çevremiz var” cümlesi oldu. Daha sonra konuyu, bunun dinle alakalı olduğuna getirse de aslında bilincinde bu vardı. Herkes kararın benim olduğunu söylese de vicdan yaptırarak beni vazgeçirmeye çalıştılar.

Vazgeçtim. Onları üzmektense kendime 1 ay daha verdim. Belki değişir, belki inanırım, dedim; olmadı. Birkaç saat önce yanıma abimi alarak annemle konuştum, “Kararım net” dedim. Birkaç hakaretten sonra annem, abimle beraber babamın yanına gitti, ben de odama geçtim. Hayatımın en kötü dakikalarıydı, sanki kötü yola düşmüşüm gibi davrandılar. Bugün başımı açarsam yarın başka bir yerimi açacağıma inandılar. Herkesin pek tabii ki kendi kararıdır ama ben başımı açtım, tesettürden çıkmadım ve buna inanmak istiyorum. O odadaki dakikalar hiç geçmedi, abim açıklamaya çalıştıkça onlar bağırdı, gerçekten benim bundan ibaret olduğuma inanmışlardı. Bugün verdiğim kararın arkasında duracağım, başım açık dışarı çıkacağım. Belki kimse anlamıyor ama bu en çok da benim için zor, 10 yıldır kapalıyım ama ne düşündüğümün de ne hissettiğimin de onlar için hiçbir önemi yok. Önümde nasıl bir süreç var, bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni çok korkutuyor.

(Görsel: Moïse Kisling)