Merhaba, ben de kapalı biriyim. Sadece baş olarak değil, hayata karşı da kapalı biriyim. Nasıl mı? Mesela dolabınızda çok sevdiğiniz bir giysiniz var ama kapalı olduğunuz için giyemiyorsunuz, buna rağmen atmıyorsunuz da çünkü açılınca giyerim diyorsunuz kendinize. Açılınca giyerim, açılınca giderim, açılınca alırım ve dahası… Bu cümlelerle 9 yıl geçirdiğinizi hayal edin, buna kim özgürlük diyebilir? İşin komik yanlarından birisi ise ailenin sürekli “Eskiden kızlarımız başörtüsü takamıyordu, özgürlük geldi!” demesi… Üniversitelere kapalı gidecek olan kızlara özgürlük geldi, peki ya muhafazakâr aileleri tarafından zorla kapatılıp öylece okula gönderilen kızlar için de özgürlük geldi denebilir mi?

Bu siteyi keşfetmeden önce o kadar yalnız hissediyordum ki… Ne zaman derdimi anlatsam herkes şeytan görmüşe dönüyordu. Neden sadece ben böyle hissediyorum? Ben gerçekten kötü biri miyim? Yoksa ben de annemin anlattığı iffetsiz kötü kadınlardan mıyım? Böyle içim içimi yerdi ama artık öyle rahatım ki… Artık benim gibi hisseden yüzlercesi var çünkü ben sorunlu değilim, biz sorunlu değiliz!

Hayatımın bir dönemini yaşamadım. Artık öyle değil, güneş her zaman doğuyor ama bir gün bizim için de doğacak biliyorum. Bugün Ayşe için, yarın Merve için… Hayatımızı elimize alacağız, özgürlüğümüzü elimize alacağız ve bir daha kimseye tek bir söz daha söyletmeyeceğiz. Artık ağlatamayacaklar bizi! Hayır, biz bir dinin/bir partinin/bir görüşün simgeleri değiliz, biz sadece biziz!

Bizi korumanın bizi mahkûm etmekle sağlanamayacağını öğrenecekler, sahibimiz olmadıklarını öğrenecekler, saygı duymayı öğrenecekler. Biz çok sabrettik, mutlu olmadığımız bir hayatta bir nefes daha eskitmeyeceğiz. Güneş bizim için doğacak, er ya da geç sesimizi duyacaklar. Artık kulaklarını kapatamayacaklar…

(Görsel: Milton Avery)