İçimden yaşamak geçiyor çünkü hayat doluyum. En azından beni tanıdığını sanan insanlar öyle söylüyor. Her ne kadar öyleymiş gibi gözükse de gerçek bu değil, hayatım berbat. Aile baskısını, psikolojik ve fiziksel şiddeti oldukça olağan karşılayan ailem; beni köleleştirmenin peşinde. Babam; gamsız ve bildiği tek şey içip anneme şiddet uygulamak. Annem ise çareyi iyi ya da kötü niyet aramadan bunca zaman herkese kocasını anlatmakta bulmuş. Üstüne üstlük eğitemeyeceği insanları dünyaya getirmiş ve bir de erkek çocuklarını ataerkillikle boğmuş. Erkek çocuk dediğim de en az 30 yaşında olan ve kardeşinin sadece giyimiyle ve namusuyla ilgilenen çirkin insanlar. Hayatı boyunca alkol kullanan babam, 9 yaşımdan bu yana bana namaz kılmam için baskı yapıyordu. Son 2 yıldır bıraktım ve tahmin edemeyeceğim tepkilerle karşılaştım. Namaz kılmamamın sebebini siyasi görüşüme bağladılar.

Bazen çaresizliğin vücut bulmuş hali olarak görüyorum kendimi, bu yaşıma kadar hem çalıştım hem de okudum. Şu an üniversite okuyorum, ancak çalışamıyorum. Daha küçük bir kız çocuğuyken beni abime yardım etmeye gönderip hayvan gibi çalıştırırlardı. Ben de ne zaman kurtulacağımı düşünerek para kazanmaya ve okumaya bakardım. Çok yorgun ve yaşlı hissediyorum. Kimsenin bana ulaşamayacağını ve bu bataklıkta eriyip gideceğimi, sadece bir gün bir intihar haberi olarak anılacağımı bilmek bana üzüntü veriyor. Halbuki ben insanlara ulaşabileceğimi ve birilerinin de bana ulaşabileceğini sanıyordum. Bu da benim bitmiş hikayem.

(Görsel: Alberto Morrocco)