Nasıl başlamam gerektiğini bilmiyorum. Bu siteyi 2 gün önce fark ettim ve şimdi tüm cesaretimi toplayarak yazıyorum.

Ben kendimi bildim bileli babasına aşık bir kızım. Annemi de çok severim ama babam benim için bir başkadır. Babam bu zamana kadar bana bir fiske bile vurmamıştır. Kardeşlerim arasında en çok benimle ilgilenmiş ve benimle vakit geçirmiştir. Ben onun her konuda anlayışlı biri olduğunu düşünürdüm, ta ki 3 sene öncesine kadar.

Yaz tatilindeydik ve köye gitmiştik. Akrabalarımızın çoğu köyde oturuyor; hepsi yobaz, kız çocuklarına değer vermeyen insanlardır. Babam ise çok şükür ki öyle değil. Kız çocuklarına, erkek çocuklarından çok daha düşkündür. Neyse, köyde babamın bir akrabası bize gelmişti. Akrabası imamdı ve babam gelecek kişi imam olduğu için kapalı giyinmem gerektiğini söyledi. Kabul ettim o zaman. Fakat imam bir türlü gitmek bilmedi ve ben de artık kapalı kıyafetlerden sıkılmıştım. Babama akrabasının ne zaman gideceğini sordum. Nedenini sorunca da artık kapalı kıyafetlerden sıkıldığımı, kendi giysilerimi giymek istediğimi söyledim. O zamana kadar çok büyük kavgalar etmemiştik ama o gün çok büyük bir kavga ettik. Bana zaten artık kapanmam gerektiğini, sıkıldığımı söyleyerek terbiyesizlik ettiğimi söyledi. Çok üzülmüşüm ve haksızlığa uğradığımı düşünüyordum. Hırsla üstümdekileri çıkardım. Sanki üzerimdeki başörtü, babamın sözleriyle başımın üstünde bana tonlarca yük olmuştu. O gece çok ağladım. Ondan sonra babamla ilişkimiz limonileşti. Bir iyiysek bir kötüydük. Eskisi gibi olamıyorduk. Aramız iyi olduğunda bile ben hep buruktum. Sanki o benden uzaklaşmış gibiydi. Bunu anneme ne zaman söylesem “Baba-kız ilişkisi, kız büyüyünce biter” derdi. Buna asla inanamadım ve annemin böyle söylemesini yediremedim. Gözüme o kadar yobaz ve geri kafalı gibi geliyorlardı ki… Bu, kabul edebileceğim bir şey değildi. Ama yine de dedikleri her şeyi unutmaya çalıştım.

Aradan 2 sene geçti. 8. sınıf yeni bitmişti. Babama liseye geçince kapanacağıma dair söz vermiştim fakat bu sözü isteyerek değil, baskı altında vermiştim. Çünkü babamdan uzaklaşmak istemiyordum. O benim her şeyimdi. Bir gün kahvaltı ederken abim “Neden kapanmıyorsun?” diye sordu. Canıma tak etmişti artık. Babam “Benim kızım liseye geçince kapanacak” dedi. Tüm cesaretimi topladım ve “Baba, ben kapanmak istemiyorum” dedim. Tabii kıyamet koptu. Bana ‘dinsiz, imansız’ dedi, ‘sözünü tutmayan yalancı’ dedi; o dedikçe ben ağladım. Kapanmak gözüme çok daha kötü gelmeye başladı. O zamandan sonra aramız daha da kötüleşti. Zaten akrabalarım ayrı bir dert, sürekli ‘kapan, kapan’ diye baskı uyguluyorlar. Onlar kapalılar da ne olmuş? Başlarıyla birlikte akıllarını ve vicdanlarını da örtmüşler. Açık kadınlara orospu gözüyle bakan fikir yoksunlarından başka bir şey değiller. Onlardan nefret ediyorum. Dünyanın bu iğrenç düzeninden nefret ediyorum. Allah’ım, senin adaletin kuvvetliyse neden bunları durdurmuyorsun? Sürekli kafamda böyle sorular dönüyor ve ben artık cevap aramaktan yoruldum.

Şu an 15 yaşındayım. Babam hala kapanmam için ısrar ediyor. Ona kalsa beni 5 yaşımda kapatacakmış, alışayım diye. 5 yaşındaki çocuk kapanmayı ne bilsin ya! Anlayamıyorum ben. Artık aklım almıyor. Asla ama asla kapanmak istemiyorum. Boynuma dolanan bez parçası yüzünden nefessiz kalmak istemiyorum. Umudumu kaybetmek istemiyorum.

Babamı çok özledim ben. Her gün yanıma gelip bana sarılmasının ve “Ne olursa olsun ben senin yanındayım kızım” demesinin hayalini kuruyorum. Günden güne yıkıldığımı bir türlü göremiyor ve ben kendimi çok yalnız hissediyorum.

(Görsel: Anne Magill)