Başörtümü her taktığımda gözyaşlarımı içime doğru akıtırım.

Merhaba, benim adım Zümra. Sadece 14 yaşındayım ve zorla kapatılan birçok kızdan biriyim. Küçüklüğümden beri ailem bana hep baskı uyguladı. Bu baskı benim için psikolojikti. Küçüklüğümden beri bana bir şekilde kapalılığı dayattılar. 6. sınıfta göbek açık giyinmemi, şort giymemi yasaklamışlardı. Öyle ki kadın-erkek karışık plajlarda bikini giyemezdim, mayo üstüne şort giyerek girebilirdim denize. Kendimi bildim bileli sadece ailem değil, akrabalarım da sürekli “Kocaman olmuşsun, kapan artık” diye baskı uygularlardı. Kapanacağım gün bana hep çok uzak gelirdi; kapanınca ne olacak, ben kapanmak istiyor muyum diye hiç düşünmezdim. Ablam liseye geçtiğinde kapandığı için benim de öyle olacağım belliydi.

9. sınıfa başladığında ablam ve annemle gidip alışveriş yaptım. Kıyafetleri üstüme denediğimde kendimi kötü hissetmiştim ama bunu içime attım, kendime bile itiraf etmedim. Alışverişi yaptığımız gün evde başörtüsünü denedim ve ağlamaya başladım. O gün odamdan çıkmadan bütün gece ağladım. Ailem ise yanıma gelip “İstemezsen kapanma” demek yerine, “İçeri salona gel, çabuk” diye azarladılar. Ertesi gün zorla beni dışarı çıkardılar. Sonra da artık kapanmış oldum.

Daha sonra kapalı olmak istemediğimi babama bir kez daha söyledim ama bağırıp çağırdı ve ağlamamı umursamadı bile. Kapanalı 6 ay oldu. Başörtümü her taktığımda gözyaşlarımı içime doğru akıtırım. Artık bu durumu kabul etmiş gibi davranıyorum. Çünkü içten içe bu şekilde davranırsam kendime bu durumu kabul ettirebileceğime inanıyorum. Ama üniversiteye geçtiğimde her ne olursa olsun açılacağım. Yani en azından öyle umuyorum.

(Görsel: Carla Bedini)

Comment (1)

  1. Bu ne denli bir yıpratıcı bir şeydir. Ben kendimi sizin yerinize koyuyorum ve gerçekten çok güçlü bir bireysiniz. kararlılığın karşısında hayran olmamak elde değil. Kelimelerim kifayetsiz kalıyor dilim boğazıma düğümleniyor. Meğer bizim psikolojik baskı altındayım dediğimiz şeyler hiçbirşeymiş. Zamanla daha iyi anlıyorum sanırım. İnsan kendini nasıl mutlu hissediyorsa öyle yaşamalı. Küçüklükten itibaren dayatmaların olmadığı bir dünya umuduyla. 22 yaşındaki benden kendime not; umut, kızına iyiliği kötülüğü en önemlisi mutlu olmayı öğret. Ahh ismini bile şimdiden düşünüyorum. Güzel kızım su 🙂

    Dipnot: Annesi çok güzel (R)

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir