Merhaba. Bir gece vakti oturmuş bunu yazıyorum. Çünkü bu durum artık daha ne kadar ileriye gider, bilmiyorum.

Ben 11 yaşımda kapandım. Bu, o zamanlar hoşuma gidiyordu çünkü İmam Hatip’teydim ve herkes kapalıydı, ailemdeki kadınların hepsi kapalıydı. Bana vazife gibiydi o olay artık. Hatta bir dönem sevdim de bunu, ta ki 2020 yılına kadar. Bu yılla beraber yavaş yavaş kendimi keşfetmeye başladım. Sürekli İslam’ı sorguluyordum. Ama bu kısa çaplı bir sorgulamadan daha önemli bir olay gerçekleşti. Bir kızdan hoşlandım. Ben kapalıydım ve bir kızdan hoşlandım. Ailem eşcinselliği ağzına bile almayan bir aileydi ve ben erkeklere karşı ilgimin olmadığını, bir lezbiyen olduğumu keşfediyordum.

Sonrasında yaptığım din sorgulaması daha ciddi bir hal aldı ve şu an deistim. Ama bunu asla dile getiremem. Aileme hala dindarmışım gibi davranmaya çalışıyorum. Çünkü gerçeği söylersem hayatımın biteceğini, belki öleceğimi biliyorum. Babam öyle bir insan ki bana neler yapabileceğini tahmin bile edemiyorum. Etrafımda babasıyla iyi anlaşan her bir kıza öyle özeniyordum ki… Benim babam, benim en büyük kalp kırıklığım iken; onların ilk aşkıydı. Onların yaptığı gibi kendimi babama açsam, anneme para kazanmaya başladığı için şiddet uygulayan babam bana neler yapmazdı? Üstelik baskıları sadece örtünme değil; namaz, Kur’an ve diğer her şey üzerinden.

Artık kendimde de güç bulamıyorum. Şu an hala hiçbir şey söyleyemiyorum. Sadece sosyal medyada kendimi kendim gibi gösterebiliyorum. Açılmak istiyorum ama bunun şu anki şartlarda mümkün olmadığını biliyorum. Kendimi hep yalnız hissederdim, ta ki buraya kadar. Muhafazakar aile travmasına maruz kalmış tek insan olmadığımı olabilecek en güzel şekilde öğrendim. Şimdi tek ümidim üniversite. Zaten bizim gibi kadınlar için üniversite bir zorunluluk halini aldı. Teşekkür ederim bu fırsat için. Her birinize iyi günler dilerim.

(Görsel: Fanny Ducassé)