Ben de sizler gibiyim. Aslında hikayem burada okuduğunuz birçok hikâyeye benzer nitelikte. Ben 14 yaşımda kapandım. Aslında zorla değildi ama geriye dönüp baktığımda ne için kapandığımı bilmiyorum. Küçüklüğümden beri bana hep bu öğretildi. Annem ile babam o kadar baskıcı insanlar olmasalar da alttan alta hep bu mesajı veriyorlardı. Beni en çok etkileyen baba tarafımdı. Özellikle kardeş gibi büyüdüğüm kuzenlerimin hepsi kapalıydı ve durmadan bu konuda beni etkilemeye çalışırlardı. Ben de nereden bileyim; daha çok küçüğüm ve sırf onlar beni takdir etsin diye hiç düşünmeden kapanmaya karar verdim. Hatta ne gariptir ki ailemden çok onların tepkilerini hatırlıyorum.
İlk başlarda her şey güzeldi ama sonradan kendimi gerçekten böyle sevmediğime karar verdim. Evet, bu dine inanıyorum ama benim içimde hala ukde kalmış olan yapılacaklar, giyilecek şeyler var. Son zamanlarda belki de şimdi açılsam ve içimde kalanları yaşasam ileride tekrar kapanırım ve bu bana o kadar zor gelmez diyorum. Bilmiyorum, belki de yapamam. Ben sadece bazı şeyleri artık kafamda anlamlandıramıyorum. Mesela anlamıyorum; en küçüğü, bahçeye bile çıkarken sırf kapanmam gerektiği için çıkmazken kapanmak bana nasıl sevap getirebilir? Bunu yaparken kendimden nefret ediyorken nasıl dine daha fazla yaklaşmam beklenebilir ki benden? Şu an eskiye göre dinden çok daha uzaklaşmış bir haldeyim, sırf bu baskılar yüzünden. Ama istediğim bu değil benim.
Şimdi açılmak istediğimi söylesem ailemin tepkisi çok büyük olacak, biliyorum. Benim bir ablam ve bir küçük kız kardeşim var. Ablam kapalı değil ve bu yüzden annemler, kardeşimle beni bu konuda daha da zorluyor. Şimdi ben açılırsam kardeşim nasıl etkilenir, onu da bilmiyorum ama artık dayanamıyorum. Şu an üniversite sınavına hazırlanıyorum ve sanırım üniversiteye gidince orada herkesten habersiz açılacağım. Eğer bu, düşündüğüm gibi bana gerçekten iyi gelirse herkesle yüzleşme vaktim gelmiş demektir. Artık bu konuyu düşünmek istemiyorum, sadece çok çalışıp güzel bir üniversiteye gitmek ve özgürlüğüme kavuşmak istiyorum. Keşke her şey böyle olmak zorunda olmasaydı. Ailemin, akrabalarımın ve hatta arkadaşlarımın tepkisinden bile delicesine korkuyorum. Bunu yaparsam onlar üzülecek, biliyorum ama şunu da biliyorum ki yapmazsam da ben üzüleceğim.
(Görsel: Michail Poletayev)
Comments (7)
Merhaba.Seninle aynı durumu yaşayan iki tane kuzenim var.Biri zorla,biri kendi isteğiyle fakat bir şeylerin farkında olmadan kapanmış.Zorla kapanan kuzenim üniversiteye gittiğinde açıldı ve inan çok mutlu.Senin başının açık veya kapalı olması ailen için senden daha mı önemli?Senin mutluluğundan.Kendi isteğiyle kapanan kuzenimde açıldı o tepki görmedi pek fazla.Cesur olmalısın,kendi mutluluğun için.Saçların gözüküyor diye seni cehenneme atacak Tanrı,Tanrı değildir.
Aslında bir çok kişi bu nedenle kararından mutlu bir şekilde gerçekleştiremiyor. Toplumumuzda bir çok aile baskıcı bir şekilde bilinç altımızda dinin sadece kadınlar için tesettür ile olacağını bize aktarıyor. Ne zaman eminsek ve mutlu olacaksak bu kararın arkasında endişeli olmaksızın ben buyum demek en güzeli. Umarım sen gerçekten de eminsindir. Bu kararın seni mutlu edeceğine çekinsen bile uygularsın. Aile ve akrabalarının üzüleceğini bilsen bile mutlu olmanı istiyorum.
Aslında bir çok kişi bu nedenle kararından mutlu bir şekilde gerçekleştiremiyor. Toplumumuzda bir çok aile baskıcı bir şekilde bilinç altımızda dinin sadece kadınlar için tesettür ile olacağını bize aktarıyor. Ne zaman eminsek ve mutlu olacaksak bu kararın arkasında endişeli olmaksızın ben buyum demek en güzeli. Umarım sen gerçekten de eminsindir. Bu kararın seni mutlu edeceğine çekinsen bile uygularsın. Aile ve akrabalarının üzüleceğini bilsen bile mutlu olmanı istiyorum.
Bende senin gibiyim aslında. Altıncı sınıfta arkadaşımla beraber birbirimizi gaza getirip kapandık. O yapamadığına karar verip açıldı ben de yapamadım farkındaydım ama o yıllarda sınıf arkadaşlarımdan zaten hali hazırda gördüğüm bi zorbalık vardı daha da artar diye korktum. Hep kendi kendime gün saydım seneye açılıcam dedim, yaz tatilinde açılıcam dedim, liseye geçiyim öyle açılırım dedim. Hiçbirini yapmadım, yapamadım. Annem çok bi tepki vermez ama babamdan emin değilim ama o da ilk başlarda biraz karşı çıksa da eminim ki sesini çıkartmayacaktır. Şu an onuncu sınıftayım arkadaşlarımdan çok bi çekincem yok birkaç ay önce bi arkadaşıma anlatmıştım hislerimi bana gecici bişeydir açılma demişti. Ama şu an eminim ki geçici bişey değil. Kendime şimdilerde üniversiteye geçince açılırım diyorum ama eminim ki o zamanlar da kendimce bahaneler bulcam. Tam olarak neyden korkuyorum bilmiyorum. Çevrem açılırsam birşey söylemez ama içimdeki ses asla susmuyor. Giyimim çok değişmez arkadaş ortamım da kişiliğim de. Sadece saçlarımı kapatmamış olucam. Ve sadece saçlarımı göstermek istediğim için böyle bi günahı kabullenebilir miyim emin değilim. Baş örtüsünün verdiği çok büyük bi sorumluluk var ve artık kaldıramıyorum. Kendi içimde o kadar karışığım ki. Sana söyleyebilecek çok bişeyim yok ama yalnız olmadığını bil. Etrafında olan insanları düşünmeden önce kendi içinde emin ol kendi içinde kararını ver ondan sonra senin kararlılığına karşı etrafındaki insanlar da teker teker kabullenir. Umarım mutlu olursun ve olduğun kişiyi yansıtabilirsin
merhaba benim kafam da cok karisik 15 yasindayim bana yazabilir misin instam:whquestionsa
tamamen aynıyız instadan bana yazabilir misin
study.4.future.123
seninle o kadar aynıyız ki bende sivana girecegim bu yıl çok az kaldı. ama şu an evde misafir var ve başımı kapatmak istemediğim için yanlarına gidemiyorum. dışarı çıkmak istemiyorum . ama bir yandan ileride kapanmak istiyorum ama bu beni zorlarsa diye çok korkuyorum hazır kapanmışken ileride tekrar kapanmakla uğraşmam diye de düşünüyorum. fakat içimde çok fazla yapmak istediğim şey var benimde. ben başımı kapattigimda özguvenim olmadığını hareketlerimin kısıtlandığını farkettim. bana instagramdan yazarsan çok sevirinim. hesabım: luie23456