Oluşturduğunuz bu site ve güzel Instagram hesabı için yitip giden bütün arkadaşlarım adına teşekkür ederim.
Ben Beyza. Benim hikayem birçok kişiden çok önce başladı: 4 yaşımda. Babam Milli Eğitim’de idareci, annemse ev hanımı. İkisi de üniversite mezunu. Çok sevdiğim akrabalarım ve sevdiklerim var. Sorun beni bambaşka şekilde tanımaları. Ben hatırladığımca 4 yaşından beri annemden şiddet görüyorum. Son senelerde artık bana el kaldıramıyor çünkü öyle bir raddeye geldim ki artık o el kalkarsa ben de kaldırırım. Sinirlenince, morali bozulunca vesaire öyle döverdi, öyle incitirdi ki beni… Bir gün attığı yumrukla yarım saat kanayan burnumdan sızan kanın tadı hala damağımda sanki. 5 sene, benden 5 sene sonra bir kardeşim oldu. Ondan nefret ettim çünkü onun yaptığı küçük bir hata nedeniyle bile ben acı çektim. Sadece 6 yaşındayken bir bebeğe nasıl bakabilirdim ki? Seneler ilerliyor ve ben sadece dayak yiyordum. Anlamıyordum. Derslerim hep kötüydü. Kötü başladı eğitim yıllarım. Bir sürü ezgi, bir sürü ilahi ezberledim ama ben bunu aslında hiç istemedim.
Zamanla dedim ki kardeşimin suçu yok, o da bir şey yapmıyor, yaptığı küçük şeyler nasıl annemi bu kadar sinirlendirebiliyor? Peki, neden o siniri benden çıkarıyor. O kadar iğrenç hissettim ki… Rüyamda sürekli onların üvey olduğunu görüyordum. İnanın bana, ben 4 yaşımda bile o kadar büyüktüm ki… Ben hep yaşımdan çok büyüktüm. Ben ne zaman çocuktum, ne zaman küçüktüm; hatırlamıyorum.
5 yaşımdayken çok sevdiğim bir kuzenimle babaannemlerin evinde vakit geçiriyorduk. Benden 4 yaş büyüktü. Bana “Beni seviyor musun?” diye sordu, “Evet, seviyorum” dedim. Çünkü onu seviyordum, aslına bakarsan ailemden başka herkesi çok seviyordum. Bana pantolonumu indirmemi söyledi. O kadar rahattım ki indirdim, dokunmadı, baktı, sonra pantolonumu kaldırdım. O pantolonunu indirdi, ben dokundum, baktım. Sonra biraz daha ilerideki garaj bölümüne ilerledik, dudağımdan öptü. Sadece 5 yaşındaydım, o da 9 . Halam çağırdı, onun sesini duyup kapıya doğru yöneldik. Son olarak bana “Eğer başın belaya girerse benim adımı söyle, ben arkadaşlarımla gelip seni kurtarırım” dedi. Ben artık sonrasında nasıl bir psikolojiye büründüysem, eve gittiğimde annem yine boktan bir nedenden ötürü beni dövdüğünde yatağımda acıdan ağlarken adını söyleyip “Beni kurtaracak, beni kurtaracak” diyordum. O kadar güveniyordum ki ona… Sonrasında hiçbir şey olmamış gibi oyun oynuyorduk. 3-4 sene boyunca hep ‘Beni kurtaracak’ dedim. Sonra onu uzun süre göremedim. O gün yaptığı şey dışarıdan bakıldığında iğrenç görünse de ben sonrasında hiç utanmadım. Aileme hiçbir şey de söylemedim.
O gün bana çok farklı gelmişti, bazı şeyleri sorgulamaya başladım. O kadar çok sorguladım ki herkes şaşırıyordu. Babam pek çok konuda bilgi sahibi bir adam ve kafası bazen çok iyi çalışır; benim için ona hep “Bu senden fena olacak, bu yaşlarda bu düşünme gücü” derlerdi. Herkes şaşırırdı. Anlatmam gereken başka şeyler de var ama bahsedemeyeceğim. Şimdi zaman atlayacağım.
2. sınıf… Kardeşimin küçük hataları yüzünden daha fazla acı çekiyorum. Annem çakmağı bileğime tutuyor, ‘Baba’ diye bağırıyorum ama babam sadece izliyor. O bakışları hiçbir zaman unutmadım. Taşınmıştık, burada kuzenim yoktu. Ama daha ilk gün sarışın bir kızla tanıştım. O benim Elif’im. İlk başta üzülsem de sonrasında o kadar güzel insanlar keşfettim ki… Hayatımda bir Yasemin var, bir Ebrar var. Ben o kadar seviyorum ki onları… Her şeyimi bilirler neredeyse. Kuzenimi kaybettim ancak onlarla doğdum. Ne kavgalar ettim.
Ben 2. sınıfta kapandım. Evet, ben kapandım. Ben aslında yanan o bileğimi kapattım. Acıyan kollarımı kapattım, bacaklarımı kapattım. Ben kanamayayım diye kapattım. İlk başta buydu ama sonra iftihar duyuldu benimle; ben çok iyi bir şey yapıyor olmalıyım, dedim. Sonra hızlıca vazgeçtim. 1 hafta içinde oldu bunlar. Ben attım kafamdan lanetimi. Evime geldim. Ancak o kadar kanadım ki evde. Annem geldi elinde başörtülerle. Biri sarı, biri kırmızı, biri lacivert. İstediğim oyuncakları almayıp başörtüyle geldiler karşıma. Ben artık örtmeyeceğim, dedim ama olmadı. Olamadı. Hemen ertesi gün taktım. Ben iğreniyordum bundan. Ben kirpiklerimi kopardım. Tek bir tel kalmadı, 4. sınıftaydım. Hiç kimsenin yüzüne bakamadım çünkü zaten bakmak da istemiyordum. Beni öve öve 5. sınıfta bir İmam Hatip’e kakaladılar. Ben kanadım. Elif’imi kaybettim ben. Artık onunla aynı sınıfta değildik. Aynı okulda bile değildik.
Orada bulduklarım, beni sadece oyalayanlardı. Ben bazen daha çok kanadım. 7. sınıfta artık kirpiklerim vardı, dokunmuyordum onlara. Ben son senemde o okuldan da ayrılıp daha berbat bir İmam Hatip’e gittim. 8. sınıfta her türlü suçu işledim ama bilen yoktu. Kötülüğü yayan bir insana dönüştüm ve bundan hiç utanmadım. Devamlı dine karşı insanların aklını çeldim, hak verdi çoğu. Sigaraya başlattım onları. Şimdi şişelerin dibindeler. Ben sadece o eski arkadaşlarıma melektim. Çünkü onlar benim tek ailemdi. Zamanla şiddet azaldı ama keşke artsaydı da o psikolojik şiddeti de bana uygulamasalardı. Beni öyle tanımıyorlardı ki kafaları karıştı. Beni eve kapatmaları gerekiyordu. Beni 2 yaş küçük erkek çocuklarıyla gördü bir gün babam, attı arabaya, kapattı eve. Bilmiyordu benim gizli erkek arkadaşlarımı. Evet, bu çağda mektuplaştım arkadaşlarımla. Pencereyi korkarak açtım, defterlerimin arasına sakladım mektupları. O kadar değerliydi ki her biri. İşte o zaman da tırlattım kafayı.
Anlatacağım o kadar çok şey var ki… Babamın boğazımı sıktığı gün, nefesim kesilirken ve kafam duvarla buluşurken inanın bana o kadar çok şey öğrendim ki… İlkokulda şiir yazmaya başladım. Çünkü üzerimde o kadar duygu yüklüydü ki sayfalar dolup taşıyordu. Yine ben yaşımı aşıyordum o şiirlerde. Ekmek çıkar mı bilmiyorum ancak hayallerim arasında bir şiir kitabı çıkartmak var, bunu çok istiyorum.
Yaşamak istiyorum işte. O ailem dediğim arkadaşlarımı yanıma alıp başörtü hakkında bir hocamla konuşacağım, ondan yardım isteyeceğim. Eğer etmezse eve direk açık gideceğim. Ölebilirim, inanın. Şu an 11. sınıftayım, yaşım 17, adım Beyza. Benim hayallerim var. Vücudumu geliştirmek istiyorum, dansçı olmak istiyorum. Yapamazsam piyano öğrenmek ve kendi şarkılarımı yazmak istiyorum. Zaten birikmiş şiirlerim bana o kadar yardımcı olacak ki… Eğer başarabilirsem tabii. Ben bu hayatı ölümüne istiyorum ve artık hiç kimse benden o laneti başıma takmamı isteyemez. Kendinize iyi bakın arkadaşlar…
(Görsel: Carla Bedini)
Comments (8)
Merhaba Beyza. O kadar güçlü, o kadar kararlı birisin ki. Satırlarını okurken gözyaşlarımı tutamadım. Ben de senin gibi yaşamak istiyorum, hayallerim var, umutlarım var. Hiç kimse bunları elimden alamaz diyorum. Senin gibi sıkı sıkı tutunmaya çalışıyorum hayallerime. Ve sen bu satırlarla bana güç verdin teşekkür ederim. Sakın hayallerinden vazgeçme olur mu? Çok sevdiğim bir laf vardır “Nasip olmayacak şeyin hayali kurulmaz.” gerçekten de öyle. Bir şeyin hayalini kurmak bile ona yaklaşmak demek. Ve sen hem hayal kuruyor hem de bunun için çabalıyorsun. Ne kadar büyük bir başarı bu, tebrik ediyorum seni. Sakın kendinden vazgeçme, kişiliğinden, içinde çıkmayı bekleyen gerçek Beyza’dan sakın vazgeçme. Bir gün sen de kurtulacaksın bu zincirlerden. O gün ve o güne kadar yanında ben de olacağım, hepimiz olacağız. Asla yalnız yürümeyeceksin 🙂 eğer instagram kullanıyorsan bana ulaş lütfen @yolunsonugorunuyo bu benim fake hesabım, seninle konuşmayi çok istiyorum. Kendine çok iyi bak <33
Bende dans etmeyi çok severim hayallerine ne pahası olursa olsun ulaş en azından bu hayatta bir amacın olur. Umarım seni dans ederken görebiliriz. Umarım özgürce şarkj söyleyip dans edebilirsin. Unutma sen çok güçlü ve cesursun.
Merhaba.Yazdıklarını şaşkınlık ve üzüntüyle okudum.Bu devirde gerçekten insanların başını zorla kapatıp,onları zorla İmam Hatip’e mi yolluyorlar?Fakat Beyza,bunların hepsinden kurtulmanın tek çaresi OKUMAK,OKUMAK ve OKUMAK.Sana deli gibi ders çalış kafanı patlat ders masalarında demiyorum asla.Sakın üniversiteyi ailenin yanında okuma.Üniversiteye gittiğinde dans kursuna yazıl mutlaka.Başını kapatmak istemiyorsan kapatmazsın.BUNUN KARARINI SADECE SEN VE SENİN KEYFİNİN KAHYASI VEREBİLİR.Özgürlüğüne açılacağın günlere Beyza.
Aynı şekilde boğaz sıkmaya bayılan bir babanın kızıyım, o da bana aynısını yaptı. Çok dik kafalı olduğum için o gün sildim onu defterden. Sen de pes etme lütfen, biliyorum nasıl bir şey olduğunu ailelerimiz çok benziyor. Senin 6 yaşındayken kardeşini sırtına yıkmışlar, ben 2 yaşındaydım. Kardesimi kıskanır odalara kilitler sonra da dayak yerdim bi güzel. O kadar çok ortak noktamız var ki… Sakın hayallerinden hedeflerinden vazgeçme, sen çok güçlü bir kızsın.
Şiddet gördüğün birnortamda yapamazsın bunu Beyza sınavı kazanırsın gitmemen için yine şiddet uygularlar yapma bunu kendine. Yaşın daha çok küçük lütfen sosyal hizmetleri ara madem evde asla bir aile ortamı yok ve darp var. En azından kafan rahat kavga gürültüsüz çalışacağın bir yer olur üniversitede hazır bursun olur. Bazı aileler baştan tehdit savurur ama sonra yumuşar ama bunlar canilik, hiçbir anne çocuğunun bileğine çakmak tutmaz baba boğazına yapışamaz suçu ne olursa olsun. Lütfen sosyal hizmetleri ara!!!!!
Dediğimi herkes yapamaz kendine bir hayat kurmak zordur ama ben yazını okurken seni 25 26 yaşında sanarak okudum gerçekten yaşından olgunsun güven kendine ve geleceğin için birşeyler yap lütfen.
Merhaba Beyza ben İpek, seninle gurur duyuyorum. Kendimden o kadar çok utanıyorum ki… Babam bana kızdığı vurmaya çalıştığı annemin bana bağırdığı için annemin psikolojisi bozuk olduğu için ben bu hayatta katlanamam intihar etmek istiyorum dedim. Sen küçücük bedeninle, aklınla bugünlere gelmişsin ne kadar kötü yıllar geçirmişsin. Sen çok güçlü bir kızsın kimseyi dinleme ve yoluna bak. Bu hayat sana çok şey borçlu en önemlisi mutluluk borçlu. Hiç pes etme ve yolunda emin adımlarla yürü senin hikayeni okuduğum için kendimi çok şanslı hissediyorum bana umut olacaksın. Sana inanıyorum ve güveniyorum umarım bir gün senin hayallerine kavuştuğunu hissedirim. Hayatında başarılar diliyorum.
Beyza sen çok güçlüsün lütfen kendini üzme sen çok değerlisin asla yalnız değilsin istedigin zaman yazabilirsin insta:@kelebekhissi13 seni asla yargılamadan dinlerim zaten olmasi gerekende bu ama kendini rahat hissetmen icin söyledim bazen çözüm bulamasakta birilerine anlatmak çok iyi gelir istedigin her zaman yazabilirsin sen çok değerlisin bunu asla unutma ?????????