Merhaba, ben 15 yaşımda kapandım. Bunun kendi isteğimle olduğunu söylesem de yıllar sonra öyle olmadığını anlamış oldum. Çünkü akrabalarım aşırıya kaçan dincilerdendir. Şöyle söyleyeyim; her tarafın kapalı olsa bile ayağın ve ayak bileğin gözükmeyecek, siyah çorap giyeceksin. Tabii ben herkes tarafından sevilmek ve dışlanmak istemediğimden kapanmaya karar vermiştim. Babam dalga geçer gibi “Nenelere benzemişsin” tabirini kullanmıştı. Kendisi çok farklı bir kişiliğe sahip; kız kardeşleri ve annesi çarşaflı ama onun alkol aldığı da oluyor, öyle biri. Keşke babamı dinleseydim. Evet, pişmanım. Annem hiç karışmıyordu. Abimden çok baskı gördüm; açıkken bana milletin içerisinde bağırarak kötü sözler söylerdi, beni yanında gezdirmeye utanırdı. “Bizim ailede böyle giyinen var mı? Artık kapanacaksın, dar pantolon giymeyeceksin” derdi. Ben abimden yana bir kez olsun rahatlık ve gün yüzü görmedim. Kendisine ihtiyacım olduğu zamanlar bile sırf giyimimden dolayı beni terslerdi. Akrabalarımı hiç söylemeyeyim, bana “Eskiden maymun gibiydin, şimdi bak nasıl da nur inmiş yüzüne” derlerdi.

Her neyse, bir arkadaşım kapalıydı ve açıldı. Bana da bu konuda biraz cesaret geldi ama hâlâ doğru vakti bekliyorum. 21 yaşındayım, üniversiteye hazırlanıyorum ve epey olgunlaştım. Bundan sonra hiç kimseyi önemsemem, ne diyecekleri de umurumda değil. Abimin tepkisini çok merak ediyorum; aşağılayarak mı olur yoksa döverek mi, bilemiyorum ama beni kuzenlerimle kıyaslayacağına adım gibi eminim.

Burada yazılanları da okudum. Bizi resmen kendi benliğimizden nefret ettirdiler. Kendimi tekrar sevmeye çalışıyorum. Bu kez yapacağım. Kapalılığı doğru taşıyamıyorum. Bu bana göre değil. Buradan tüm kızçelere sesleniyorum; lütfen bir şeylerle uğraşın, ilerisi için hedefleriniz sağlam olsun, kimseye muhtaç olmayın.

(Görsel: Morris Hirshfield)