Öncelikle burayı yeni keşfettim sayılır. Özellikle geceleri yazılan çoğu şeyi okuyorum. Benimle aynı durumu yaşayan çok fazla insan var, çok üzülüyorum.
Diğerlerinden pek bir farkım yok, ben de 5. sınıfta kendi isteğimle kapandım. İmam Hatip’e başlamıştım; arkadaşlarımın, öğretmenlerimin takdirini almak ve kabul görmek hoşuma gidiyordu. Başımdaki örtüyü anlamını bilmeden örtüyordum. 9. sınıfın ilk döneminde bu durumu aileme söylemeye karar verdim. İlk önce ablalarıma söyledim, tepkileri hiç beklediğim gibi değildi. Aradan biraz zaman geçti, hiç aklımdan çıkarmadan sürekli bunları düşündüm. Daha sonra anne ve babama açıklamaya karar verdim. Karşılarına geçip konuşmak yerine kendimi daha iyi ifade edebileceğimi düşünerek bir mesaj yazdım. Annem çok sert tepki gösterdi, sonra bu konu bir daha açılmadı. Ben yine unutmadım ve bu sefer artık dayanamayıp 2 hafta önce konuyu tekrar açtım. İnat etmiştim çünkü başımdaki örtü benim için bir bez parçasından daha fazla bir şey ifade etmiyor, içimden gelmeden takıyorum. Konuştum; üzüldüler, kızdılar, bir sürü laf söylediler, “Günahı senin boynuna” dediler. 4-5 gün boyunca konuşmadık. Sonra dışarı çıkacağım zaman açık şekilde hazırlandım, “Dışarı böyle çıkacağım” dedim. Kızdı, “Kararını verdin yani” dedi, sinirlendi. Dışarı çıktım ve 10 dakika geçmemişti ki arayıp beni eve çağırdı. O anki hislerimi size asla açıklayamam. Sonuç olarak annem izin vermedi, “Başını kapatacaksın” diyor ama ben hiç mutlu değilim ve artık böyle yaşamak istemiyorum.
(Görsel: Edouard Vuillard)
Comment (1)
Belirli aralıklarla bunu dile getirmeyi denemelisin belki de. Ben de kısa zaman sonra ailemle konuşmayı düşünüyorum, tepkilerini tam kestiremesem de iyi tepki vereceklerini ummaktan başka bir şey gelmiyor elimden. Eğer çok baskı görürsen bir süre susmayı bile deneyebilirsin. Zaten 18 yaşından sonra senin hayatına karışma hakları yok. Kendine iyi bak 🙂