Herkese merhaba. Burada anlatılan her hikâyeyi, her gerçeği okudum ve ben de yazmak istedim. Benim hikayem de diğerlerinden farklı değil. Annem Kur’an kursu hocası ve buradan da anlayacağınız üzere çok dindardır. Zorla İmam Hatip’e yazdırıldım, okula her gün ağlayarak gittim, hep bitsin diye sabrettim. Okulun ilk günü annem zorla ferace giydirip başımı zorla örtmeye çalıştı. Bunu kuzenlerimin ve amcamın yanında yaptı, çok ağladım; gönülce, ruhça, dilce beni çok kırdı. Yer yarılsaydı içine girseydim de o anları yaşamasaydım. Mecbur kapandım işte, baskılara dayanamadım. Yoksa o beğenmediğim İmam Hatip’ten de olurum diye korktum. Kapandığım ilk günden beri nasıl açılırım diye düşündüm ve ‘Dayan’ dedim, kendimi teskin ettim. Annem dar paça pantolon giyiyorum diye kapıları tutardı, evden göndermezdi. Elbette bir gün benim de yüzüm gülecekti. Bu arada babam anneme hiç benzemez, bana kıyamaz, isteklerime saygı duyar. Ama anneme kimse söz geçiremedi, gözü dönmüş gibiydi.

Ben 1 sene mezuna kaldım ve mezun senemde böyle bir şey yaparsam durumumu kötü etkiler diye düşündüm. Şu an üniversite 1. sınıftayım. Daha fazla ertelemeden söyleyeceğim çünkü bastırılmış hiçbir duygu ölmüyor. Bugüne kadar bu eziyete izin vermiş olsam da bu saatten sonra izin vermeyeceğim. Beni mutsuz eden hiçbir şeye katlanmayacağım. Annem bana “Senin nasıl mutlu hissettiğinin önemi yok” dedi, kırılma noktam bu oldu. Ben onun için bunca sene katlanmışken bu dediğini konduramadım. Ramazan ayının bitmesini bekliyorum ve her ne olursa olsun bu iş bitecek. Güçlü kalın, sevgilerimle.

(Görsel: Ilya Pyankov)