Maddi özgürlüğünüzü sağlasanız bile üstünüzdeki baskıyı çekmiyorlar.

Merhabalar. Size uzun zamandır yazmak istiyordum, artık yazmamın zamanı geldi. Geçen sene bu zamanlar bu sitede insanların hikayelerini okuyup yalnız olmadığımı fark etmiştim ama en ufak bir umut ışığım yoktu. 17 yaşında kendi isteğimle kapanmıştım. Tabii ben öyle olduğunu düşünüyormuşum; meğer bu sadece annemi mutlu etme yolu, dini korkular ya da dini en güzel şekilde yaşama isteğimmiş, şimdi fark ediyorum. Kapandıktan sonra bir yanım mutluydu, etrafımdaki herkes doğru olanı yaptığıma dair beni destekliyordu. Ama bir yanım açık halimin özlemini çekiyordu, bu beni rahatsız etmedi.

Üniversiteyi başka bir şehirde kazanınca arkadaş çevremin dindar insanlardan oluşması beni rahatsız etmeye başlamıştı; aşırı dindar insanlardı, ben öyle değildim. Açık olan halime olan özlemim artmıştı. Kapalı olan herkes beni doğrular ki gerçekten çok zor bir yaşam şekli; her gün eşarp ütülemek, kıyafetine dikkat etmek… Rahat bir giyim tarzı da değil. Daha sonra araştırmaya başladım çünkü ibadetlerim için ne kadar endişelensem de yeterli gelmiyordu, bunun iman eksikliğinden kaynaklandığını düşünüyordum. Araştırdım ve hayatımın en büyük dönüm noktalarından birine vardım; artık Müslüman değildim. Şu an kendimi deist agnostik olarak tanımlayabilirim. Aşırı korktuğum bir dönem olmuştu, bunu inkâr edemem; çocukluğundan beri sana öğretilen şeylerin yalan olduğunu öğrenince insan neye uğradığını şaşırıyor tabii…

Kapalı olmam çok büyük bir sorundu, başımdan şak diye atamıyordum çünkü ailemin maddi desteğini çekeceğinden adım gibi emindim. Benim gibi olan insanlara tavsiye ediyorum; eğer siz de benim gibi eminseniz biraz sabırlı olmanız gerekiyor. Biliyorum, sabretmek çok zor ama maddi olarak özgür olmadıkça ailelerimize mecburuz. Okulum bittikten sonra memlekete döndüm, şanslıydım ve hemen iş buldum. Tabii ailemle çatışmalarımız başladı; evde her gün kavga, her gün tartışma ve hâlâ devam ediyor. Maddi özgürlüğünüzü sağlasanız bile üstünüzdeki baskıyı asla çekmiyorlar, bu da aranızdaki sevgiyi ve saygıyı tamamen bitiriyor. Hiçbir şey umurlarında değil; sizi siz olduğunuz için sevmeyecekler, sizi sadece onların isteği çocuk olursanız sevecekler, ben bunu kabullendim artık. Bir fırsatını bulup açıldım, resmen kafamdan fırlattım çünkü örtü artık benim için boynuma dolanan ve nefes almamı engelleyen bir halata dönüşmüştü.

Eski günlerimi nefretle hatırlıyorum. Ben sürekli açılırsam ailem bana saldırır, döver ya da canıma kasteder sanıyordum. Kesinlikle korkmayın, o kadar ileri gidemiyorlar. Şu an çok mutluyum, baskıları hâlâ devam ediyor tabii ama ben kendime nefes alacak alanlar yaratıyorum. Yalan söyleme kabiliyetim de bayağı gelişti… Gelecek için umutluyum, başka bir şehirde başka bir hayat kuracak cesarete artık sahibim. Şu an 22 yaşındayım, 5 senelik esaretim sona erdi. Çok sancılı, çok acılı bir süreçti. Hiçbiriniz yalnız değilsiniz.

(Görsel: Neşe Erdok)