Biraz uzun olacak ama yazmaya çok ihtiyacım var. 2 senedir üniversite sınavına hazırlanıyorum ve bu sürecin içine pandemi de girdi. O kadar yoruldum ki pandemiden, sınav stresinden, herkesin beklentisinden, çevremdeki herkesin çok çalıştığımı sanmasından ama aslında benim çok az çalışmamdan, onların beklentilerini karşılayamayacak olmaktan… Aslında bana sorarsanız bir hedefim bile yok, sadece tüm gün odamda ders çalışmaya çalışıyorum ama onu bile beceremiyorum. Annemle aramız bir gün çok iyiyse diğer gün çok kötü. Daha biraz önce bana tokat attı. Nedeni de şu; geçen sene sınav sonucumu ona söylemediğim için bana beddua etmişti, ben de beddua ettiğini kastederek bu olayı hatırlattım. Söylememe sebebim sisteme giriş yapamamamdı, neyse. Babam deseniz beni çok sever ama çok geri kafalıdır, erkek arkadaşım olduğunu duyduğu an beni okula bile göndermezmiş. Tabii bu arada üniversiteyi kendi şehrimde kazanmam şartmış.
2 abim var, ikisi de manevi olarak hiç yanımda değiller. O kadar yoruldum, içim o kadar bunalıyor ki… Arkadaşlarım sınava hazırlandığı için kimseyi kendi dertlerime boğmak istemedim. Sevgilime anlatayım dedim, o da “Herkesin derdi var” dedi. Zaten insanlara bu yüzden anlatamıyorum. Anneme anlatayım dedim, bana “Filistin’de insanlar ölüyor” diyor; evet, ölüyor, üzülüyorum, dua ediyorum ama elimden başka daha ne gelebilir? Filistin’de insanlar ölüyor diye ben de mi öleyim, ne yapabilirim? Sorunlarımın küçümsenmesinden, anlaşılmamaktan çok yoruldum. İntihar etmeyi düşündüm ama intihar edemeyecek kadar korkak biriyim.
Tesettür sorunum da var. Özgüven düşürücü, bunaltıcı, istemeyerek taktığım bir şey benim için. Tabii ailemi az çok anlamışsınızdır, takmamamın ihtimali yok denecek kadar az. Ne yapacağım, nasıl yaşayacağım; artık hiçbir şey bilmiyorum. Hiçbir şeye hevesim kalmadı, ne okumaya ne hedeflerim için emek harcamaya. Yaşamak zulüm geliyor, ölmek ise korkutucu. Keşke ölüme bu gözle bakmasaydım, belki daha kolay olurdu. Yanımda kimse yok, sürekli söyledim ama çok yoruldum. Dayanamıyorum, olmuyor. Nasıl geçecek, bilmiyorum ama artık geçsin istiyorum, ben de normal biri gibi olayım istiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
(Görsel: John Tarahteeff)
Comments (4)
İnşallah problemlerin çözülür … İntiharı düşünecek kadar gözünü karattıysan istediğin hayattan vaz geçmeyecek kadar da diren ….
Hayatlarımız ne kadar benzer satırlarını okurken kendi yaşadıklarımı biri bana anlatıyomuş gibi hissettim umarım hepimiz kendimiz ve mutlu olduğumuz yarınlara uyanırız ne kadar zor olsada ben bunu ümit ederek yaşmaya çalışıyorum sende öyle yap sevgilerimle
Merhaba. Cesaret isteyen şey kendini öldürmek değil, bu hayatı yaşamak. Inan yaşadığın her şeyi ben de yaşıyorum. Ama okuman lazım. Çünkü kendi ayaklarımızın üzerinde durmazsak istediğimiz hayatı yaşayamayız. Ben zorla kapatıldım. Hem de 5 yaşımdayken. Özgüvenim çok azaldı. Her şeye olan hevesim… Yanı seni çok iyi anlıyorum. Bilmiyorum kaç yaşındasın. Ben 13. Ve 7-8 yıldır bunu yaşıyorum. Her an. Sakın canına kıyma. Sen çok değerlisin. Konuşmak ister misin?
Bu yazdıklarının çok benzerini yaşadım ve üniversiteye gitmemle ancak rahatladım. Asla onlar dedi diye yakın bir yer yazma. Elinden geldiğince diren. Her şey düzelecek göreceksin lütfen sabret. Yalnız değilsin