Merhaba. Ben de istemeyerek kapandım ve şimdi hikayemi anlatmak istiyorum. Aslında amacıma ulaştıktan ve başardıktan sonra başarı hikayemi anlatıp birilerine ilham olmak isterdim ama ne yazık ki yapamadım.
Ben 12 yaşımda yani neredeyse 4 yıl önce kapandım. O zamanlar kapanmayı istemiyordum, aslında kapanmayı hiçbir zaman istemedim. İleride kapanacağımı bilerek büyüdüm. Çok kızacaklarını düşündüğüm için kapanmadan önce annemlere bunu istemediğimi söyleyemedim. Keşke söyleseydim, belki hiç kapanmazdım ya da en azından geciktirebilirdim. Çocuk aklı işte! Çocukken yaptıklarımın cezasını şimdi çekiyorum.
Ben geçen yıl, 8 ay önce, annemlere isteyerek kapanmadığımı ve açılmak istediğimi söyledim. Çok üzüldüler ve buna, cehenneme gitmeme izin veremeyeceklerini söylediler. Bunu yaparsam kendilerinin de cehenneme gideceklerini söylediler. Neyim ben, onların cennete giriş bileti mi? Benimle hiç empati kurmadılar ve hoşgörülü davranmadılar. Ailem dinine çok bağlıdır, özellikle de annem. Annem, kardeşime ve bana her gün 10 dakika din kitabı okur.
2 kez de açılmayı denedim. Birincisinde babamla kardeşim dışarıda bekliyorlardı. Annemle ben evden beraber çıkacaktık. Ben saçlarım açık şekilde annemin yanına gittim ve hazır olduğumu söyledim ama anneme karşı koyamadım. Keşke bahçeye doğru koşsaydım, şimdiye çoktan başarmıştım. İkincisinde de annem ve babamla dışarı çıkacaktık. Babamdan hiç beklemediğim tepkiler aldım, saçma salak bağırdı. Zaten çok agresif biridir, her şeye sinirlenir. Ben o günden beri, sanırım 25 Eylül’dü, babamı sevmiyorum. Zaten öncesinde de çok sevmiyordum, şimdi hiç sevmiyorum.
O olaydan sonra birkaç kez konuştuk ama yine beni anlamaya çalışmadılar. Onların yüzünden dinden iyice soğudum, sorguladığım çok şey var. Ben de bir daha onlarla konuşmamaya karar verdim çünkü beni anlamıyorlar. Açılacağım zaman direkt açık bir şekilde dışarı çıkarım, öncesinde de onlarla muhatap olmam diye düşündüm. Yanlış düşündüğümü yeni fark ettim ve şu sıralar babamla konuşmaya çalışıyorum. Babamın işi bu aralar çok yoğun olduğu için konuşmaya fırsat bulamıyorum. Gün geçtikçe babamın gerçek yüzünü daha iyi görüyorum ve ondan tiksiniyorum. Babamı sevmememin tek nedeni açılma mevzusu değil; daha neler neler var, bilseniz.
Bir de ben eylülde 16 yaşıma gireceğim ve kimliğimde hâlâ fotoğraf yok. 15 yaşıma girerken kimliğimde fotoğraf olacak diye çok heyecanlanmıştım ama şu an kapalıyım diye annemlere kimlik fotoğrafı konusunu bile açmadım. Ben kimlikteki o kızın ben olmasını istiyorum; benden kaç yaş büyük gözüken, kendim olarak göremediğim o kızın olmasını istemiyorum. Yeni yaşıma girmeme sadece 4 ay kaldı ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. 16 yaşıma girdiğim halde kimliğimde fotoğraf olmazsa bunun bir cezası var mı? Benim yüzümden ailemin ceza almasını istemiyorum. Açılmadan önce fotoğraf mevzusunu annemlere açmak da istemiyorum.
Ben açılmak istiyorum, evet ama şöyle bir sorunum var. Ben çok korkak ve güçsüz hissediyorum. Konuyu annemlere açtıktan en geç 2 ay sonra açılırım diye düşünmüştüm ama nerede? Eski ben gitti, sanki yerine başka biri geldi. Tamam, önceki ben de güçlü değildi ama en azından şimdiki kadar korkak da değildi. Ben, benden büyük biri bana bağırdığında kendini tutamayıp ağlayan biriyim. O kapıdan nasıl istediğim kız olarak çıkabilirim? Cesaretimi nasıl toplayabilirim? Nasıl güçlü bir kız olabilirim? Lütfen bana yardım edin.
(Görsel: John Tarahteeff)
Comments (2)
Merhaba ben aileme kendimi güzelce açıkladım düzgün bi üslupla konuştum bunu kul için değil ilerde kendi isteğimle Allah rızası için yapmak istediğimi bu durumun beni dinden uzaklaştırmaya başladığını güzelce açıkladım… Dört yıllık kapalılık sürecim babamla ikinci konuşmamda hal oldu ilk seferinde kendine biraz zaman ver demişti bilmiyoduki kapandığım günden beri istemiyorum o süreçte bana bu konuyu üzülmeyeyim diye hiç acımadılar ve kıyafet almam için para falan verdiler o ara aradan bı kaç ay geçtikten sonra önce annemle tekrar konuştum üzüldü ama senin kararın dedi ama benim gönlüm kapalı olmandan yana dedi sonra babamla konuştum babam annemden daha yumuşaktı hatta bi ara vicdan yapıp benden utanscaksan açılmam dedim çünkü akraba çevremiz ….. Babamda siktir et onları sanki çok doğrular onlar dedi önce kendi çocuklarına söz geçirsinler vs dedi belki ilerde kapanısın ya da hiç kapanmazsın dedi ama giyimine dikkat et dedi ve o zamanlar annemde babamda beş vakit namaz kılan İnsanlardı sen düşün dört yıl önce kapanmak istemiyorum dediğimde babam açıktan okursun demişti ve o zamanlar namaz dahi kılmıyodu sırf elalem ne der kafası zaten açıkken aldığım şeylerin üstüne şal takıyodum dar paça pantolon giyidum vs tam kapalı biri bile değildim eve misafir gelse açık otursam ya da balkona bahçeye açık çıksam babam umursamazdi oyüzden midir bilemiyorum hemen ikna oldular iki yıldır açığım sonuç olarak inşallah problemlerin çözüme ulaşır lütfen bu süreçte dinden soğuma …..
Çok güzel bir soru sormuşsun. ‘Nasıl güçlü bir kız olabilirim?’ Bence güçlü kadınlar daima okurlar. Evet güçlü kadınlar bilgili kadınlardır bence. Ben de güçlü bir kadın olmak için hep okuyorum. Ben de başörtülü iken ve tamamen kendi isteğim ile kapanmışken yaşadığım bazı şeyler yüzünden açılmak istedim. Benim ailem baskıcı değil daha çok öğretici bir aile diyebilirim. Bu yüzden baskı ile bir şey yaptırmanın doğru olmadığını da baskı ile yapılan her şeyin kimseye bi yararının olmadığının da farkındalar. Ama sen ailene ‘baskı yapamayacakları’ konusunda bir şeyler söylemek istersen onlara en’am suresinde peygamberin ‘ben sizin bekçiniz değilim’ cümlesini hatırlatabilirsin. Peygamber sadece müjdeleme durumunda iken bizim ailelerimiz de müjdeleme haricinde bir şey yapamazlar. Bu şekilde dinden soğuduğunu, sana böyle davrandıkları zaman daha büyük bir vebal altında kaldıklarını kibar bir dille en sakin oldukları bir vakitte açıklamaya çalış. Umarım seni anlayabilirler, sevgilerimle..