Çok yoruldum ve nereden başlayacağımı bilmiyorum. Kendimi hiçbir zaman dine ait hissetmedim, zorla kapatıldım ve zorla İmam Hatip’e gönderildim. Çocukken çok uysal olduğumu hatırlıyorum. Hiçbir zaman kapanmak istemediğimi de hatırlıyorum. Zorla başörtü denetmelerini, kapandıktan sonra aynaya bakamadığımı hatırlıyorum. Güzel bir kızım ama kendimle barışmam çok zamanımı aldı. Çok fazla manipüle edildim. Belki de bambaşka bir hayatım olacaktı ama ailem engel oldu.

Sonra güzel sanatlar kazandım. Kendime yeni bir çevre edindim. Aile ortamından uzaklaştıkça dinden de zaten ne kadar uzak olduğumu fark ettim. En sonunda bu şubat ayında intihara kalkıştım. Arkadaşlarımın yardımıyla ilaç kullanmaya başladım. Derdim baş açıklığı ya da baş kapalılığı değil çünkü bu intihar denemesi öncesinde dışarıda birkaç kez başımı açtım ve hiçbir şey hissedemedim. Benim derdim, inanmadığım, daha doğrusu o kadar yakınlık hissetmediğim bir şeyin altında ezilmekten kurtulmak ve bu bana imkânsız geliyor. Kendimi açık tanıttığımda da bu benmişim gibi gelmiyor. Kapalıymış gibi tanıttığımda da bu gözüken kişi ve onun temsil ettikleri ben değilim hissi var. Çok yoruldum.

Şu an antidepresan kullanıyorum. Okulum bu sene bitecek. 23 yaşındayım. İş bulup ekonomik özgürlüğümü kazanınca buradan tamamen kurtulmam için bir kapı aralanacak. Fakat Müslümanmışım gibi geçen hali hazırda 23 senemi nasıl geri alacağım, bilemiyorum. Beni rahat bırakacaklar mı, ondan da emin değilim. Keşke bir seçim yapmak yerine şu an ölsem, bunu o kadar çok isterim ki… Tanıştığım her insana aslında kim olduğumu anlatmaktan bıktım.

(Görsel: Felice Casorati)