Merhaba, ben 17 yaşıma yeni girdim. Bundan 5 yıl önce 12 yaşımda kapandım. Neden kapandım? Çünkü çevremdeki herkes bunun doğru olduğunu ve kapanma yaşımın geldiğini söyledi, ben de çocuk olduğum için düşünmeden kabul ettim. İlk başlarda her şey güzeldi çünkü çevrem böyle insanlarla doluydu, herkes benim gibiydi.
Sonra liseye geçtim, kendimi fark ettim, neyi istediğimi gördüm ama bunu kimseye yansıtamadım. Ailemin aksine ben onlara çok değer veriyordum, bu yüzden onları kırmak istemedim. Annem çocukluğumdan beri bana bir kadının tek amacının anne olmak ve çocuklarına bakmak olduğunu aşıladı ama ben bu düzene uymaya hiç kararlı değildim. Bundan 5 ay önce anneme başımı açmak istediğimi söyledim. Bana “Böyle bir şey yaparsan el âlem ne der?” dedi ve anladım ki annem başımı kapatmamı Allah için değil, el âlem için istiyormuş. Ben direndim, açılacağımı söyledim. Annem geceleri odama gelip başımda “Allah sana hidayet versin de doğru yolu bul” diye dualar ediyordu. Psikolojim altüst oldu ama neyse ki babam, annem kadar sert değildi. Bunu yapmamı o da istemiyordu fakat daha ılımlıydı, gerçi bu pek de yardımcı olmadı.
Annemi kaybetmekten korktuğum için açılamadım. Fakat sonra fark ettim ki böyle mutsuzum ve daha fazla dayanamayacağım, bu konuyu yeniden açtım. Annem yine bağırıp çağırmaya başladı, ağza alınmayacak küfürler etti, “Kimlere özeniyorsun?” dedi. Sinirden ağlamaya başladım, bu sefer de “Ne derdin var da ağlıyorsun!” diye bağırdı. Ben bu günlerin geçeceğine inanıyorum. Bu sefer pes etmeyeceğim, özgürlüğüme kavuşana kadar direneceğim. Siz de direnin, olur mu? Bu kısa hayatta nasıl istiyorsak öyle yaşayalım, bizi kısıtlamalarına izin vermeyelim.
(Görsel: Elin Danielson-Gambogi)
Comment (1)
Ailem benim çocukluğumun 8 yılını çaldı. Biliyorum o yıllar geri gelmeyecek. En azından bu yaşımdan (13) sonra istediğim gibi yaşmak istiyorum. Direneceğim. Okuyacağım ve başaracağım. Sen de pes etme. Başaracağımıza inanarak yaşa. Ahhh. Keşke böyle olmasaydı.