Merhaba. Önceki yazımın üstünden neredeyse 1 ay geçti. Yine üzgün ve kötüyüm ama önceden belirsiz bir durumum vardı, bir nebze de olsa o belirsizlikten dolayı umutluydum; belki’lere sığındım ve gelecekte olacak güzel şeyleri düşündüm. Şimdi yolum tamamen kapandı. Annem ile birkaç defa konuştum, anlayışlı davrandığı da oldu sert davrandığı da. Şiddetli geçen bir konuşmamız sonrasında dedikleri yüzünden kendimi çok yalnız hissettim. Hiçbir desteğim yoktu sanki ve ara ara yaptığı bazı imalar da canımı sıkıyordu.

En sonunda bir akşam yine gözüm dolu doluydu. “Çok mutsuzum” dedim, bir yanım konuşmak istiyordu, bir yanım da neyse diyordu. Ancak annem birkaç kez nedenini sorduğunda kendimi anlatmaya başladım. Kendimi çok yalnız hissediyorum, dedim, “Ben varım, ben yanındayım” dedi. “Sen de yanımda değilsin” dedim. Söylediği şeylerden bahsettim, “Bu tarz imaların bana zarar veriyor, sen kabul etsen de etmesen de benim bir derdim var ve ben bunun altında eziliyorum. Önce bunu anla, beni kabul et” dedim, ağlayarak. Çünkü sanki ben bahaneler sunuyormuşum ve üzülmüyormuşum gibi davranıyordu, isteğimi kabullenemiyordu. Annem bu sefer ben öyle söyleyince çok üzüldü, dikkat edeceğini söyledi. Onu da üzmek istemiyorum tabii ki ama sonuçta birbirimizi anlayabildik. Ve “Ben seni artık kendine bıraktım” dedi, “Senin hayatın” dedi. Buraya kadar annemle duygusal bir konuşma yapmıştık, içim rahatlamıştı. Tabii ki bana onay vermedi ama artık hislerimi anlıyordu, anlaşmıştık. Her şey güzel gibi gözüküyordu. Konuşmanın, ‘eğer açılırsam’ kısmına gelmiştik. Sorun şu, babam.

Annemin ve benim hassas olduğumu görüyorsunuz. Ne ben onu üzmek isterim ne de o beni. Eğer ben açılırsam, babamın ilk topa tutacağı kişi annem olur. Bu durumda elim kolum bağlandı. Kardeşim Kur’an okurken bile kötü okuduğunda, yazın onu Kur’an kursuna göndermediği için anneme kızmış. Ne zaman annemle babam kavga etse ve babam haksız bile olsa bir şekilde annemi suçlar; annemi karalar, huyu belli.

Babam değişik bir adam, iyi bir baba ancak onun isteği dahilinde ilerlersen. Eğer aksi bir tutum izlersem nasıl birine dönüşür, hayal bile edemiyorum. O yüzden babama hiç güvenmiyorum. Benim kadar annemi de karalayacaktır. Çünkü en ufak hatamızda, annemin yumuşak olmasını, bize hayır diyememesini sorumlu tutuyor. Neden bunların sorumlusu annem oluyor? Anneme ben bu yükü bırakamam. Babamla nasıl bir konuşma yapmam gerekiyor, bilmiyorum. Annemin canının yanmaması için nasıl bir yol izleyeceğim? Tıkandım kaldım. Böyle yaşamak istemiyorum gerçekten. Çok bunaldım, ne kadar bunaldığımı ilk yazımda anlatmıştım zaten. Daha ne kadar böyle devam edeceğim… Bilmiyorum…

Annem için katlanmam gerekiyor bu sefer. Sanırım bu, benim fişim çekildi demek. Bunları kavradığımda, aslında önceden ne kadar umutlu olduğumu fark ettim. Demek ki ben istediğime kavuşacağıma epey inanmışım. Hayallerim vardı, artık hepsi iptal oldu. Şimdi elimden tüm hayallerim kayınca evde ölü gibi dolaşır oldum. Bazen en fazla ne olabilir, ne yapabilir ki diyorum, sonra cevap tokat gibi geliyor. Elimden her şeyi alacak; telefonumu, okulumu, arkadaşlarımı… Annemin hayatını karartacak… Bunları nasıl göze alırım. Önümdeki yolu göremiyorum. Ölmek istiyorum, onu da yapamıyorum. Annemi yalnız bırakamam, diyorum. Ne ileri gidiyorum ne geri. Olduğum yere takıldım kaldım. Hiçbir şey yapmak istemiyorum.

Yaşıyorum işte, buna yaşamak denirse. Bu yaşadığım hayat bana değil babama ait. Kendi hayatımı yaşayacağım zamanı beklerken öleceğim. Çok umutsuz ve karanlık bir yazı oldu maalesef, içimi dökebildiğim tek yer burası… Yine de ışıklı bir gelecek varsa umarım erken ulaşır.

(Görsel: Elin Danielson-Gambogi)