Merhaba. Kendimi bildim bileli ailemin kararıyla kapalıydım. 29 yaşındayım ve hayatım hep o örtünün altından başkalarının özgürlüğünü izlemekle, sakin ve iyi ailelere imrenmekle geçti. Tam 29 yıl. Hiç kimse bana “Kim olmak, nasıl bir hayat yaşamak, hangi mesleği yapmak istersin?” diye sormadı. Sizinle başarı ve zorluklarla dolu hayatımı ve başarı hikayemi paylaşmak istiyorum.

Benim ailemde kadınların söz hakkı yoktur. Bunu babamın ve ailedeki erkeklerin savunması, bir kadın olan annemin savunması kadar saçma gelmiyor. Erkekler en azından menfaatleri için kadınları köle olarak görüyor, peki ya annem? Sadece annem de değil; yetiştiğim sülaledeki kadınlar kadar kadın haklarına karşı çıkan, eşitlik, demokrasi ve cumhuriyet düşmanı başka kimse var mıdır acaba? Ailemde kadınlar doğar ve başları kapatılır, Allah’ı ya da İslam’ı sorgulama hakları katiyen yoktur, okula gönderilmezler çünkü aileme göre kadınlar günahkâr, okullar ise genelevdir. Memeleri irileşip regl olduğu zaman da çarşaf giyer ve evlendirilirler.

Cahil, vicdansız ailem yüzünden; ben yıllarca bu ülkede eşit eğitim hakkım olduğunu bilmeden yaşadım. Hep okumak istedim, çok çileler çektim; zorla evlendirmeye çalıştılar, karşı çıktığım için büyük olaylar yaşadım. Yıllar boyunca zorla Kur’an kursuna gönderildim, gitmek istemediğim için annem olacak şahıs beni odunla ve kebap şişiyle dövdü, yıllarca direndim. Geceleri sabahlara kadar yorganın altında ağlamaktan sesim kısılırdı. Asla vazgeçmedim. Halime acıyan el âlemden aldığım 3-5 kuruş parayla açıktan gizlice kaydımı yaptırdım. Gizli gizli ders çalıştım, sınavlara girdim, okudum. Kitaplarımı yakaladılar, sırf bunun için bile babam olacak şahıs tarafından ölümle tehdit edildim. Ama asla vazgeçmedim, asla… Bu yazıyı okuyan güzel insan, sen de vazgeçme, olur mu? Güç senin yüreğinde, dışarıda değil. Allah mutlaka bir kapı açıyor. Ben de bana bu sözü söyleyen insanlara asla inanmıyordum, hep isyan ediyordum. Ama Tanrım bana, mazlum olan herkesin yanında olduğunu gösterdi.

Ben dünyaya, bir imamın torunu; kara çarşaflı, İslamcı bir kadının ve kadınlara hayatı (Kuran-ı Kerîm’de geçmeyen) ‘din’ safsatalarıyla zehir eden, cinsiyet ayrımcısı bir adamın kızı olarak gelmeyi istemedim ama Tanrım kurtulmam için yardım etti. Önce annemle yüzleştim, başımı açacağımı söyledim, beni ölümle tehdit etti ama vazgeçiremedi, sonra babamla… Babam artık ellerinden hiçbir şey gelmeyeceğini anlamış olacak ki hiçbir şey yapamadı, dili tutuldu resmen. Ve ben her gün başı açık ekmek almaya gidiyorum.

Okulla ilgili başarım ise şu an istediğim üniversiteyi okuyorum, pandemiden dolayı maalesef evdeyim. Ama olsun. Meslek sahibi olunca da ailemle asla görüşmeyi düşünmüyorum. Kendi yuvamı kurup anne olduğum zaman bile görüşmeyeceğim. Eşimi ve çocuklarımı da görüştürmeyeceğim. Doğduğum bu aile, cennete girmek için bana cehennemi yaşattı. Çocuklarım böylesi bir kabustan uzak yetişecekler.

Bir çocuk ancak 18 yaşına girip kendi hayatına yön verme yetisine ulaştığı takdirde başörtüsü gibi ciddi bir konuda sağlıklı kararlar verebilir. Başka türlü bir İslam yok! “İslamiyet güzel ahlaktır”, başörtüsü takmak değil!

Buradaki başarı öyküleri bana daima cesaret verdi. Kendinde o cesareti bulamayan güzel insan, asla pes etme. Ben 29 yıl bu korkuyla yaşadım, şimdi neden daha erken yapmadım diye hayıflanıyorum. Tabii ki biliyorum, her şey zamanını bekliyor; hiçbir şey için geç değil, erken de değil, şimdi tam zamanı. Sen ve senin gibi tanımadığım benimle aynı kaderi yaşayan hepiniz, dualarımdasınız. Allah’ım izin verirse gelirim olduğunda da sırf baş açma kararı yüzünden ailesi tarafından reddedilen genç kızların okul masraflarına destek sağlayacağım. Tanrı’ma emanetsin. Unutma, güç senin yüreğinde.

(Görsel: Théophile Robert)