15 yaşındayım henüz. Buradaki tüm hayatları okudum. Benim de büyük bir yaram var. 12 yaşıma yeni basmıştım. Önceden de hep bol tunikler giyerdim çünkü kısa kollu giymem yasaktı. Ama dışarıdaki erkeklerden çok, babamın göz tacizlerinden korkuyordum. Sanki çok günahkâr bir insanmışım gibi bakardı bana.
7. sınıfa başlayacağım zaman regl oldum. Bunu annemden okul boyunca yani 6 ay sakladım. Arkadaşlarımdan ped aldım. Pedimi sadece okulda değiştirdim, sırf bana ‘Kapan’ demesinler diye. Sonra bir gün pedimi evde değiştirdim. Annem anlamış. 2-3 gün sonra ‘’Adet mi oldun?’’ dedi, “Evet” dedim. ‘’Niye sakladın?’’ dedi, “Utandım” dedim. Zaten çıkmamış göğüslerim belli olmasın diye, eğdiğim omuzum, çıkarttığım kamburum artmasın diye söylemedim; sizin yüzünüzden, diyemedim. En fazla birkaç ay sürdü, ardından daha fazla tunik ve iki katım olan eşofmanlar geldi. Mecburen giydim onları. Bir süre sonra da şal çekmecem hazırlandı. Bir sabah okula gitmeden önce mecburen o şalı da taktım. İğneyi güzelce saplayamamışım bile, gün boyunca battı o iğne boynuma. Sanki gelecek yıllarımın habercisi gibi o gün battı o iğne.
Sonra 1 seneyi böyle geçirdim tabii, yine düşük omuzlarla. Baskılara değinmek istemiyorum. Çünkü o yaramı öyle kanattılar ki anlatacak sözcük kalmadı. Annem, abim ya da babam bana kızdığında kendimi açıklayamam çünkü ağzımı açarsam ya nankör köpek ya da edepsiz olurum.
Bir gün çok ağladım. Gerçi her zaman ağlıyorum ama o gün daha çok ağladım. Çocuk esirgemeyi aramak istedim ama onların bana yaptığı gibi ben onlara kıyamadım. Öyle bir sevgiydi benimki. Gidip kutu kutu ilaç alıp çantama attım. Okula diye evden çıkıp bir köşede ölecektim. Cesaret edemedim. Öleceğim için değil, ya ölmezsem diye. Birkaç gün sonra ilaçlar çantamda yoktu. Annem kutuları bulmuş ama davranışları hâlâ aynıydı.
Sofrayı 2 dakika geç kaldırdım diye yemediğim azar kalmazdı. Arada babam geliyor, sarılıyor ama o an vücuduma iğneler batıyor, sanki bir tacizci bana sarılıyormuş gibi hissediyorum. Böyle hissettiğim için utanıyorum, insan babasına böyle lakaplar takar mı diye kendime kızıyorum. Aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum. 5 yaşında bile değildim, 60 yaşındaki bir amca bana dokunurken. Hâlâ boğazım düğümleniyor. Ben ölürken neredeydin baba? Peki şimdi bu örtü mü beni koruyacak erkeklerden? Hiç sanmıyorum.
Son zamanlarda aklımda evden kaçma düşüncesi var. Ama saçmalıyorum, param bile yok. Fakat bu evde kalmaktansa o iğrenç sokakları tercih ederim. Bunu söylememin altında çok neden var. Bu sene birkaç kez okula diye çıkıp başım açık şekilde mağazaya gittim. İstediğim eteği sadece o küçük kabinde giydim.
Anneme açılmak istediğimi söyledim ama bir tek beni hortumla dövmediği kaldı. Onunla sadece konuşurken bile sesimin aciz çıkması canımı yaktı. Elime para geçtiğinde bu evden gideceğim. 18 yaşıma girdiğimde okuluma devam ederim. Para biriktirip kafe açarım, yeni bir isim bulurum kendime. Bu kadar basit anlattığıma bakmayın. Attığım her adımda ayağımın altında kaç taş kalacağını bile hesapladım. Diyeceğim şu ki istediğiniz hayat için beyaz bir sayfa açamıyorsanız tüm karanlık geçmişi silin. Hadi Allah’a emanet.
(Görsel: John William Waterhouse)
Comment (1)
Bence o arayamadığın kurumu ara. Sana acımayan ailen bile olsa sen de acımamalısın. Dört beş sene daha katlanamayı kimse istemez. Sen de isteme ve katlanma. Polisi ya da arayabildiğin yerleri ara. Okuldan almakla tehdit ederler, üniversiteye göndermemekle tehdit ederler, ederler de ederler. Sen okutmazsan devlet okutur de ve ara o arayamadığın yerleri. Çok ciddiyim. Burada bu satırları yazanların genelde yaşları çok genç ve çekiniyorlar böyle şeyler yapmaya. İnan ben de o yaşlarıma bu aklımla dönsem bir saniye tereddüt etmeden arardım. Aile demek böyle bir şey değil. Aile dediğin sana böyle şeyler yaşatmaz, yaşamanı göze almaz. Kan bağım olmayan ailem var benim ve tanıştığım andan beri sözde öz ailemden daha aile gibi hissediyorum. Dediğim gibi şu yaşlarda özellikle hislerin daha yoğun olduğundan ailene karşı kıyamamış olabilirsin ama lütfen onların sana kıydığını bil ve yardım al.