Öncelikle hepinize merhaba, ben de sizler gibi aynı durumdan mustaribim. Küçük yaşlarda -daha 8. sınıftayken- okulu bitirir bitirmez sırf erkek arkadaşım var diye ablam beni okuldan aldı. Beni 2 sene boyunca Kur’an kursuna gönderdi. Haliyle kapanmak zorunda kaldım. Kapandığımda 13 yaşındaydım. Şimdi 20 yaşına geldim, başımı bir gün bile isteyerek kapattığımı hatırlamıyorum.

Ablam beni 2 yıl boyunca Kur’an kursuna gönderdiği için okul hayatım da bitmişti. Lise okuyamamak hep içimde kaldı. 2 yıl sonra beni Kur’an kursundan alıp okula gönderdiler. O dönemlerde hep araştırdım ve okudum. Ben kendimi bulmaya çalışmak için çabaladım.

Lise 2. sınıftayken ablalarıma bu konuyu açtım. İçimden gelmediğini dile getirdim. Beni hep laflarıyla kestiler. 1 yıl sonra 11. sınıfta konuyu tekrar açtım. Yine aynı şekilde kestirip attılar. Her gece beynimi kemiren düşüncelerin, ailem bildiğim ablalarım için bir şey ifade etmemesi beni her geçen gün yıpratıyordu. En son 2 ay önce ilk önce ablalarıma ve sonra anneme söyledim. Annem “Senin kendi hayatın” dedi ve o gün hemen babama söyledi. Babam yanıma gelip benimle biraz konuştu, onun himayesi altında olduğum için evlenene kadar açılmamam gerektiğini, el âlemin bize neler diyeceğini vesaire söyledi. El âlem ne derse desin baba, ya Allah ayetini yıllarca istemeyerek başımda taşıdığım için ne diyecek? Beni yine vazgeçirdiler; ben her defasında sırf sussunlar diye içimdeki beni bastırdım, sırf üzülmesinler diye vazgeçtiğimi söyledim. İçimdeki beni bastırdım, ben artık gerçek beni bastırmak istemiyorum. Ben özgür olmak istiyorum. Ben rahat olmak istiyorum. İstediğimi giymek, saçlarımı savurmak istiyorum. Ben çok şey mi istiyorum?

(Görsel: Moses Soyer)