Ben 5. sınıfa İmam Hatip’te başladım. İmam Hatip’e giderken, çevremdeki herkes genel olarak kapalıydı. Ben de sanırım etrafımdakiler gibi olmak istediğim için kapandım.

5. sınıfın, 2. döneminde kapanmak istedim ve bunu anneme söyledim. Annem de kapalıydı. Anneme söylediğimde bana, “Daha çok küçüksün, ileride yaşıtlarına özenirsin, onlar gibi olmak istersin, bence daha erken ama eğer gerçekten istiyorsan, ben açılmam diyorsan kapanabilirsin. Bir de etrafındakilere özenerek değil, gerçekten Allah rızası için kapanmalısın. Eğer özendiğin için değil de Allah rızası için istiyorum diyorsan, karar sana kalmış.” dedi. Ben de ileride açılmayacağıma, açılmak istemeyeceğime dair söz verdim ama keşke vermeseydim… Gerçekten kapanmayı istediğimi düşünmüştüm ama öyle değilmiş. Bu sözü hem Allah için hem de annem için tutmak istedim ama olmadı, şu an açılmak istiyorum.

Kapanmaya ilk karar verdiğim zaman, deneme amacıyla sokağa bazen kapalı bazen de açık çıkıyordum. O zamanlar gerçekten hiç zorlanmamıştım. Kapandım ve başlarda çok mutluydum.

Aslında ben gerçek tesettürü hiçbir zaman uygulayamadım ve hâlâ daha uygulayamıyorum. Şimdi 7. sınıfı bitirmek üzereyim. Bu zamanlarda denemek istedim, başıma topuzlu bone takmadım, pantolon değil de bol şeyler giydim, dışarıya çıktım. Kendimi çok çirkin hissettim, arkadaşlarım dışladı. Tesettürü yanlış uyguladığım zaman daha çok günaha girdiğimi düşünüyorum. Onu hakkıyla taşımak gerekir ama ben yapamıyorum, o kadar iradem yok… Psikolojik olarak mı bilmiyorum ama örtüyü kafama taktığım zaman başıma ağrı giriyor. Eve geldiğimde sıkılarak, bunalarak çıkarıp atıyorum artık örtümü. Ağlayarak, gözlerim dolarak… Biliyorum, çok yanlış ama kendime hâkim olamıyorum, yapamıyorum işte… Artık kendimi beğenmiyorum ve yanlış da olsa açılmak istiyorum. Her gün bu sorun kafamı kurcalıyor. Namaz kılıyorum, Kur’an okuyorum ama açılmak istiyorum. Açıldıktan sonra çevremden nasıl tepkiler gelir, ya da ben nasıl ve ne zaman alışırım; bunu da bilmiyorum. Kafamı kurcalayan bu şeyi söküp atmak istiyorum, bazen unutuyorum bu özentiyi, açılma isteğimi… Ama 5-10 gün sonra tekrar başlıyor ve bu böyle bir döngü haline geldi. Bazen bunu düşünerek gerçekten ağlıyorum. Artık dayanamıyorum ve gerçekten açılmak istiyorum. Ahiret hayatımı tehlikeye atacak olsam dahi kararımı verdim. Keşke bunu istemesem ama artık kendimi sevemiyorum, çok çirkin hissediyorum, kısıtlanmış hissediyorum. Bu durum nedeniyle artık dışarıya bile çıkmak istemiyorum, çok mutsuzum. Özentiyle böyle yaşamaktansa açılmak daha iyi ve daha cazip geliyor. Ama açık olsam bile ne olursa olsun ibadetlerimi yerine getireceğim, bırakmayacağım, Rabbimden bu hatayı yaptığım için af dileyeceğim. Ama artık gerçekten dayanamıyorum.

Benim ablam 27 yaşında, daha yeni kapandı. Bu durumu onunla konuşmak istiyorum ama yapamıyorum. Her konuyu rahatça konuşabildiğim ablam ile bu konuyu konuşamıyorum. Aradan 2 sene geçmişken ve bu zamana kadar bir sıkıntım yokken ben nasıl birden söylerim? Açılmak istediğimi, üzüntümü davranışlarımla hiç dışa vurmadım, hep mutluymuşum gibi yaptım. Şimdi mutluyken birdenbire ne oldu demezler mi? Davranışla dışa nasıl vurulur, onu da bilmiyorum. Anneme söylemek istiyorum ama onu da yapamıyorum, konuya nasıl girilir, bilmiyorum. Evet, annemin anlayışla karşılayacağını düşünüyorum ama nedense hâlâ yapamıyorum. Bazen içimden pat diye söylemek geliyor ama söyleyemiyorum, cesaretim geliyor ama söyleyemeden geri gidiyor. Her ne kadar bana “İleride özenirsin, daha erken” diyen bir kadın bile olsa kapalı olmamdan o kadar mutlu ve memnun ki… Onu üzmekten de korkuyorum. Ama ben bunun için karakterimi, hayatımı, yaşantımı değiştirdim, ben yeniden eskisi gibi olmak istiyorum, tekrar kendimi sevmek, dışarıya mutlu çıkmak, deli dolu olmak istiyorum eskisi gibi… Saçlarıma değen o rüzgârı hissetmek istiyorum yeniden… Çok yanlış düşündüğümün farkındayım ama bu düşünceleri kafamdan bir türlü çıkartamıyorum, ben de çıkarmak isterim, tesettürlü kalmayı isterim ama olmuyor işte… Artık bu düşüncelerin içinde boğulmaya başladım. Ne olur böyle bir şeyi yaşayıp da açılan, ailesiyle konuşma cesaretini bulan varsa bana konuya girme konusunda, açılınca nasıl bir süreç geçtiği konusunda, çevreden gelen tepkiler konusunda, nasıl alıştığınıza dair konularda yardım edin. En çok da konuya nasıl gireceğim, cesaretimi toplayıp annemi nasıl karşıma alabileceğim, konuşabileceğim konusunda… Çevremdekilerle bu konuyu konuşmaya cesaret edemiyorum. Ailemle nasıl konuşacağımı bilmiyorum. Aileme duygularımı yansıtarak bir şekilde konuya girmem lazım. Ne olur yardım edin! Gerçekten yardıma çok ihtiyacım var…

(Görsel: Théophile Robert)