Hikayemi anlatmadan önce, herkese merhaba.
21 yaşındayım, turizm rehberliği öğrencisiyim. Küçüklüğümden beri çok neşeli ve canlı bir kızdım, hâlâ da öyleyim fakat ailemin yanında asla istediğim gibi davranamıyorum. 14 yaşında dünyayı gezme isteği ile dolmuş ve büyüyünce yapmak istediğim mesleğin bu olduğuna karar vermiştim. Lisede sayısal okumama rağmen turizm rehberliği kazanmıştım. Kazanmadan önce en büyük hayalim kendi ülkemden başlayarak dünyayı gezmekti. Fakat ailem her zaman buna bir önyargı ile yaklaşıyor ve bana sürekli “İleride gezersin, şimdi zamanı değil” diyerek nereye gitmek istersem isteyeyim aynı şeyi yapıyorlardı. Artık ağlamam ve yalvarmam sonucu bir yerlere gidebiliyorum. Birçok fırsattan yararlanıp kendimi geliştirmeye açık bir kızım ama 3-4 senedir sürekli erteleniyorum.
Ben ne dersem diyeyim, beni asla ama asla anlamıyorlar. Evde sürekli bir baskılanma söz konusu. Bundan dolayı aile evimdeyken çok fazla dışarı çıkamıyorum, sürekli evdeyim. Dışarıda gezen insanlara, arkadaşlarıyla aktivitelerde bulunan insanlara çok özeniyorum.
Bunu söylemek istemesem de annem iki yüzlü bir insan. Yüzüme bir gülüyorsa bir çemkiriyor. Ben “Buraya bir gün gideceğim” dediğim zaman arkadaşlarım, “Kaç zamandır aynı şeyleri söylüyorsun. Sen önce annenden izin almadan evden çık” deyip onurumu kırıyorlar.
Aileme kötü davranmak istemiyorum. Biliyorum, dert gibi gözükmüyor ama elimde değerlendirebileceğim birçok fırsat varken ailem yüzünden değerlendiremiyorum. Ailem sürekli beni “Git, bir daha gelme” diye tehdit ediyor. Ben bunu kabul ettiğimde hemen susuyor, bir şey diyemiyorlar.
Karantina döneminde annemin gitmememi söylemesine rağmen 2 kez üniversiteye gittim ve “Defol, ben sana gitme demedim mi” gibi şeyler söyledi ama sonra aradı. Gitmeden önce depresyona girdim, ailem bunu gördüğü halde hiçbir şey yapmadı. Kurduğum her hayal kursağımda kalıyor. Hayatta en çok korktuğum şey kendimi gerçekleştirememek ve boşa giden bir hayat yaşamak. Ne denesiysem olmadı. Evliliği çok düşündüm ama o da olmaz. Ne yapacağımı, ne edeceğimi bilmiyorum. Kendi benliğimi kaybetmemek için sürekli araştırma yapıyorum fakat bir yere kadar. Ne olur, yardım edin. Biliyorum, insanların ne dertleri var fakat benimki de bu. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
(Görsel: Hollie Chastain)
“14 yaşında dünyayı gezme isteği ile dolmuş ve büyüyünce yapmak istediğim mesleğin bu olduğuna karar vermiştim.” için 3 yanıt
merhaba, öncelikle yalnız değilsin, ben de aynı durumları yaşıyorum senin gibi. baskı baskıdır. azı çoğu olmaz. her dışarı çıkışımda ailemden izin almam ‘bekleniyor’ üniversiteli biri için ne kadar onur kırıcı ve bir o kadar da değersiz hissettirdigini sen de biliyorsun. bu şeyi aştım diyemem ama en azından biraz daha sınırları genişlettim. yarın şuraya gideceğim diyerek onlardan onay beklemeden kendi istediğini yaparak başlayabilirsin bence, ben öyle yaptım. onay aldıkça, almaya maruz bırakıldıkça ipi kendi ayağımıza geçiriyoruz sanki. kurtulamıyoruz sonra o ipten. kurtulmaya calıştıkca arkamızdan ailemizi de peşimizde sürüklüyoruz. yapabildiğini ve yapmak için onların onayına ihtiyacın olmadığını göstermek en iyisi bence. sözlerinle ve davranışlarınla destekleyerek umuyorum ki biraz daha kendine alan açmayı başaracaksın.
Isteklerin masumca ve hoş, hayatı yaşamak istiyorsun tutkunlarının peşinden gitmek istiyorsun bundan doğal bir şey yok 🙂 Illa onların onayı olmadan fikirlerini eyleme geçirmeme düşüncesini hem onlar tarafından hem kendi açından aşman lazım bence. Bir yere giderken izin alırken senin şevkini onurunu kıracak tepkilerle karşılaşıyorsan sen kırmadan tamam o halde ben gidiyorum yarin yola çıkıyorum gibi kesin karar ver ve gerçekten de çık. Ne yapacağını nereye gideceğini de çok da önceden söylememek de fayda var. Hatta belli mi olur bir geziyi de beraber planlarız, neden olmasın ben de yeni yerler keşfetmeyi oradan zevk alarak gezmeyi yeni kişiler tanımayı çok severim tabi biraz pandemi engel oldu ama şu an da ikinci üni olarak turizm rehberliğine kaydoldum bakalım nasıl olacak 🙂
Merhaba
Profesyonel turist rehberiyim on senedir;şu an yurtdışında yaşıyorum ve evet çok yer gezdim.İlk söylemek istediğim şu,sabret umutsuzluğa kapılma çünkü hepsi olacak, her yere gidecek her yeri gezeceksin.Senden yaşça büyüğüm ve o yaşlarda ben de dünyayı gezme arzusuyla yanıp tutuşuyordum o yüzden seni çok iyi anlıyorum ama inan bana hepsini yapacaksın.Yapamaman için hiç bir sebep yok.
Sana ispanyolca ya da portekizce öğrenmeni tavsiye ederim; ben bu iki dilde rehberim sadece ispanyolca bile yeterli.Kaçıncı sınıftasın bilmiyorum ama kokartını aldıktan sonra çok rahat istediğin büyük şehirde bir ev tutup yaşarsın kazancınla.Yaz sezonu iyi çalışıp kışın gezeriz genelde.O yüzden lütfen aileni kafana çok da takma,zaman çabuk geçiyor.Okul bitti mi iyi para kazandın mı artık özgürsün.Onlar da yaşlanınca daha ılımlı oluyorlar ayrıca çok para kazanınca da birden sana saygı duyuyorlar genelde-evet evet şok olursun ama hiç beklemediğin insanlarda bile görürsün bunu- Şimdiden yeni hayatında herşey gönlünce olsun umarım bir gün bir turda karşılaşırız.