Merhaba, içini dökmek isteyenlerden biri de benim. Ben disleksi diskalkuli hastası olduğum için her zaman çok utangaç olan, lisede utangaç insanların yaşadığı zorbalıkları yaşayan biri oldum. Hayalim, üniversitede birkaç da olsa arkadaşı olan bir kız olmaktı hep. Sadece gerçekten iyi kız arkadaşlarım olsun’un hayalini kurardım. Dışlanmamak isterdim. Bir kez de olsa doğum günüm kutlansın isterdim çünkü daha önce hiçbir arkadaşım benim doğum günümü hatırlamamıştı. O gün geldi çattı, istediğim üniversiteye gitmek için ailemden uzakta bir okulda bir yurda yazıldım. Her şey tam hayalimdeki gibiydi. Oda arkadaşlarımla aram olağanüstüydü. Gerçekten iyi arkadaşlar edinmiştim. Birbirimizi asla bırakmıyorduk. Gece boyu birbirimizle konuşur, birbirimizi severdik. Ya da ben öyle sanmıştım. Ama daha sonra işler benim için hiç de iyi gitmedi. Utangaç ve ortamlara atılmayan biri olduğum için oda arkadaşlarım teker teker beni bırakmaya, bana sürekli olarak emir vermeye ve hakaret etmeye başladılar. Çok alınıp üzülsem de sürekli onlarla nasıl daha iyi geçinebilirim diye düşünerek her istediklerini yaptım. Kendim aç yatar, evden getirdiğim yiyecekleri onlara verdim. Çünkü insan sosyal bir varlıktır ve beni bırakmaları hiç istemedim. Hiç bilmediğim bir şehirde çok yalnızdım. Olağanüstü iyi davrandım. İyi davrandıkça daha da çok hakaret ve emir işittim. Ama yine de onları sevdim, ta ki hayatımın en kötü travmasını yaşayana kadar.
Oda arkadaşlarımdan biri dersi ekmek istediğini ve flört ettiği çocuğun bize katılmak istediğini söyledi. Ben de arkadaşımı kırmak istemediğim ve dersten bunaldığım için kabul ettim. Sahilde alkol almak istediler, ortama ayak uydurmaya çalıştım. Buraya kadar normal olduğunu biliyordum, reşit bir gencin arkadaşlarıyla alkol almasında bir sorun yoktu. Kız arkadaşım ve ben çok hafif sarhoş olduk. Daha sonra, o pislik, insan demeye utandığım erkek -kız arkadaşımın flörtü- bileğimden tutup beni zorla tuvalete kilitledi. Devamını biliyorsunuz, beni taciz etti. Ağlaya ağlaya oradan kaçtım, hayatımdaki en kötü travmayı yaşıyordum. Hiç ama hiç tanımadığım, hiç hoşlanmadığım biri beni öpüp istem dışı şekilde bedenime dokunmuştu. Yurda geri döndüğümde arkadaşıma hiçbir şey anlatamadım. Zaten utangaçtım, böyle bir şey nasıl söylenirdi? Kendime söyleyebiliyor muydum?
Ertesi gün kendime geldiğimde nasıl deli oldum, nasıl mahvoldum; anlatamam. İyice içime kapandım. Hayata küstüm. Okula gitmedim. Oda arkadaşlarımla bile bir daha asla konuşmadım, zaten bana çöp tenekesinden farksız davranıyorlardı. Neden küstüğümü, konuşmadığımı bile sormadılar. Hayatımda tamamen yalnızdım. Gün boyu tek kelime etmiyordum. Sürekli intihar videoları arıyor, ölüm planı kuruyordum.
Birkaç hafta sonra oda arkadaşlarımdan biri boğazıma yapıştı, hakaret üstüne hakaret, “Sen benim konuştuğum çocuğu taciz etmişsin, onu öpmüşsün ve vücudunu ellemişsin” dedi. Neye uğradığımı, nasıl mahvolduğumu anlatamam. Hemen o pisliği aradım, beni taciz ettiği görüntülerin kamera kayıtlarını bulup polise vereceğimi, her şeyi itiraf etmesini söyledim. Kızların hiçbiri bana inanmadı ve üstüme yürüdüler. Oda arkadaşlarımdan her gün psikolojik şiddet gördüm. Benim aptal olduğumu ve ölmem gerektiğini söylediler. Okula gittiğim günlerde öğle aralarında kendimi tuvalete kilitleyip saatlerce ağladım. Bir kız, bir erkeği taciz edebilir miydi? Nasıl olur da böyle ahmakça bir yalana inanabilirlerdi?
Ben tacize uğradığımı nasıl unutacağım? Bu olayın üstünden yaklaşık 1,5 sene geçti. Unutamadığım bir an bile yok. Travmamı unutamıyorum. Bu kızlarla aynı sınıftayım ve 3 sene daha aynı sınıfta kalacağız. Umarım ileride arkadaş olacağım kişilere hakkımda yalanlar söylemezler. Umarım travmam bir gün iyileşir.
Anlatmak, haykırmak gerçekten çok iyi geliyor. Bu platform için teşekkür ederim. Okumaktan büyük keyif alıyorum. Şimdi pandemi olduğu için ailemle yaşamaya devam ediyorum ve unutmasam bile psikolojim düzeliyor.
(Görsel: Edward Hopper)
Comments (3)
Keşke aynı sınıfta olsaydık ya da bi şekilde yollarımız kesişmiş olsaydı. Bence bırak insanlar sen nasılsan öyle sevsin seni. Fark etmişsin zaten ne kadar kendinden ödün verirsen kötü niyetli insanlar da bi o kadar faydalanmaya çalışıyorlar. Sadece bi arkadaş tavsiyesi. Umarım harika dostluklar kurar harika bir hayat yaşarsın.
İçimden kocaman sarılmak geliyor sana,keşke yapabilsem. Umarım geri kalan hayatında yüzünde hep gülücükler açar.
Cidden bu kadar bahtsız olunabilir mi herşey üst üste gelmiş. Bence bir psikiyatristen yardım almalısın. Anlattığın şeyler kendi başına üstünden kalkabileceğin şeyler değiller. Arkadaş konusunda herkes yalancı. Üni de gerçek bir arkadaş bulmak imkansıza yakın. Kendini sakın suçlama yanlış bir şey yapmadın. O insanlarla aynı sınıfta olman sınıf içinde de bu zorbalıklarla uğraştığın anlamına geliyor. Bence üni değiştirmek oldukça iyi olur. O tür insanlarla uğraşmak anlamsız. Ve sana tacizde bulunan küfür ediyorum adamı şikayet et. Elinde bir kanıt vs varsa. Durumunu bilmediğimden net bir şey diyemem ama eğer kanıt yoksa işler daha da sarpar gibi duruyor. Son olarak yaşadığın şeylerden kurtulmak istiyorsan birini bekleme arkadaşım olsun o olsun bana inanansınlar vs. Böyle bir şey olmaz. Film sahnesinde yaşam sürmüyoruz. Kendine inan ve hayatında köklü değişiklikler at. O karaktersiz insanların ne arkadaşlığına muhtaçsın ne onların sana inanmasına. Ne diyorlarsa desinler. Kendini toparla ve sana böyle davranmalarını izin verme bir tane hayatın var onu da böyle geçirme. İntihar etmek istersen de şu olayları çözdükten sonra düşün. Gelecek planların var yani yaşamak istiyorsun. Aynı şehirde olsaydık bir oturup içelim derdim. Öyle yapmışız gibi düşünerek, elinden geleni yapmanı ve kendin için daha sağlıklı hareket etmeni öneriyorum. Bir uzmandan destek al. Sevgiler.