Merhaba, benim hikayem de herkes gibi klasik ama yazmak istedim. Birilerinin bana destek olacağı düşüncesi çok güzel geldi. Bu hissi daha önce hiç yaşamadım.
Bundan 4 ya da 5 yıl önce 6. sınıfta başımı kapattım çünkü toplum onu uygun gördü. Vücudum belli olmaya başladığı için kapanmam lazımmış. O zamanlar ailem mutlu olsun diye bunu kabul ettim. Başıma taktığım başörtü bana o kadar ağır geldi ki anlatamam, taşıyamadım. Ben daha çocuktum, benim de heves ettiğim şeyler vardı. Daha denize bile gidememiştim. Özgüvenim düştü ve kendimden nefret etmeye başladım.
Babam ve abim katı insanlar değil ama annem gerçekten çekilmez bir kadın, her hareketimi yargılıyor. Namaz kılmadığım için Allah’tan korkmadığımı söyleyip duruyor. Gerçekten çok bunaldım. Sadece beni dünyaya getirdiği için annemin istediği gibi biri olamam, annemin istediği gibi yaşayamam.
Karar vermiştim, açılacaktım. Birkaç ay önce aileme söyledim. Babam saygıyla karşıladı ve ne olursa olsun bana güvendiğini söyledi. Annem bağırıp çağırdı ve “Seni yanımda gezdirmem” dedi. Yanında gezdirip gezdirmemesi umurumda değildi ama ben annemi üzmek istemediğim için bu eziyete katlandım. Fark ettim ki annemi üzmemek için kendimi mutsuz ediyorum. Yeniden karar verdim. Aileme bu sefer kararlı bir şekilde söyleyeceğim. İsterlerse benimle konuşmasınlar. Bana vicdan azabı çektirip hayatı zindan etmesine izin vermeyeceğim.
Sizler, buraya hikayesini yazan insanlar; iyi ki varsınız, bana ilham oldunuz. Teşekkür ederim.
(Görsel: Romaine Brooks)
Comments (3)
Annenin tutumundan dolayi cok uzuldum. Ama sunu bilmeni isterim, ailemiz dahil bizim iyi niyetimize guvenmeyen, defalarca acikladigimiz, mutsuz oldugumuzu soyledigimiz halde kendi dogrusunda israr eden insanlar icin uzulmemeliyiz. Onlarin yoklugu bizi cok uzer belki ama butun omrunu o uzulmesin diye kendini kapatarak yasadiginda da degisen bir sey olmuyor. Yine elestirecek bir sey bulup hem kendilerini hem bizi mutsuz ediyor boyle insanlar. Ve en kotusu de yaninda kalmak icin kendinden vazgecmek zorunda birakisi yuzunden sucluyorsun o insani en sonunda, senin yuzunden hayatimi yasayamadim diye. Degmez. Rol yaparak yanimizda kalacaklarina, kendimiz olalim istemeyen gitsin. Maddi ve egitim anlaminda istismara da ugramayacaksan ve eminsen en kisa zamanda yap. O ozgurluk hissine degecek.
Canım her konuda dünyanın en anlayışlı insanı olan annem tesettür konusunda çok katı. Seni anlayabiliyorum, umarım istediğin hayatı istediğin şekilde yaşarsın. Işıkla kal.
kesinlikle üzülmeyin. annenizin tutumu kuran’a göre doğru değil zaten emin olun çok büyük bir vebal altında. peygamber bile en’am suresinde ‘ben sizin bekçiniz değilim’ diyor. peygamber bile, sadece müjdeleyiciyim diyor. istediğiniz neyse onu yapın, bu işler baskıyla olmaz asla. umarım anneniz de bir gün kuran’daki bu gibi ayetleri iyi kavrayabilir. sevgiyle kalın.