Merhaba arkadaşlar, ben bu yazıyı daha öncede yazmıştım fakat sanırım göndermedim; o yüzden tekrar yazmak istedim. Ben de 2 yıl önce sizinle aynı dertleri paylaşıyor, aynı şeyler yüzünden gözyaşı döküyordum.

Annem “İleride kapanırsın” demeye başlamıştı. Onunla tartıştığımızda arada bu konu açılırdı çünkü bu konunun canımı sıktığını biliyordu. Bir süre sonra babam da “Ne zaman kapanacaksın?” demeye başladı. Babamın bu söyleminde hem annemin hem de çevrenin etkisi büyüktü. Ben de ertelemek için lisede kapanacağımı söyledim. 8. sınıftayken “Kapanmak istemiyorum” dediğimde babam, “Ya yarın okula kapalı gidersin ya da lisede de kapanmazsan açıktan okursun” demişti.

En sonunda 8. sınıf bittikten sonra yaz tatilinde kapandım. Lise sınıfımda tek kapalıydım. Giyimime pek dikkat etmiyordum, açıkken aldığım kıyafetlerin üstüne başörtü takıyordum. Eve misafir geldiğinde, balkona, bahçeye çıkarken vesaire başımı örtmüyordum. Bu süreç içinde biz taşındık ve yeni lisemde başını açan çok kişi oldu. Herkes kapalı olduğu için açıkların arkasından dedikodu yaptı, yüzlerine güldü. Bu yüzden çekindim ve hep erteledim. Belki alışırım dedim ama olmadı.

4 yıl sonra 12. sınıfta açılmak istediğimi, yapamadığımı aileme söyledim. Aile fertlerim bunu duyduklarında üzüldü. Bana “Kendine biraz zaman ver, belki fikrin değişir” dediler; ben de “Tamam” dedim. Aslında bu zamanı bu fikre alışmaları için aileme vermiştim. Bu süreçte üstüme hiç gelmediler ve beğendim şeyleri alabilmem için para verdiler. Bu konuyu birkaç ay hiç açmadık. Bir gece anneme tekrar “Açılmak istiyorum” dedim. Annem, “Baban çok üzülüyor” diye cevap verdi. “Ben de üzülüyorum” dedim ve gece uzun saçlarımı kulak hizamdan kestim. Sonra çok pişman oldum, ağladım fakat sabah hiçbir şey olmamış gibi staja gittim. Çok neşeli bir insan olduğum için bu durumu hiç belli etmiyordum. Moralin bozukken bunu belli etmemek gerçekten çok zor. Stajdayken annem beni aradı, sesi çok kötüydü, ağlamıştı. Çöpe attığım saçlarımı görmüş, çok üzülmüş. Ben “Sonra konuşuruz” deyip kapattım. Akşam eve geldiğimde annem, “Ben senin bu meseleyi bu kadar umursadığını bilmiyordum” dedi, özür diledi. Güzel bir konuşma yaptı ve “İstersen açıl ama benim kalbim kapalı olmandan yana” dedi. Babamla o akşam evde baş başa akşam yemeği yedik. Ben babama mevzuyu açtım. Annem de önceden babamla konuşmuş. Babam da benden özür diledi ve babam “Biz senin iyiliğin için kapalı olmanı istiyorduk kızım, ben seni alıştın sanıyordum” dedi. Söyledikleri benim için çok güzeldi. Birbirimize sarıldık. Hatta ben “Eğer açılmamdan dolayı akrabalarımızdan utanacaksan açılmam” dedim. Babam “Siktir et onları, sanki onlar çok mu doğru, önce kendi çocuklarına laf geçirsinler” dedi, “İstersen hiç kapanma” dedi.

Bu konuşmalardan sonra açıldım. Hiç muhatap olmadığımız akrabalarımız garip garip baktı, hiç umurumda olmayan laflar söyledi. Beni seven yakın akrabalarımız ise o salaklara karşı beni savundu. Aile büyüklerim hiç sert tepkiler vermedi.

Şu an daha iyi hissediyorum ve hâlâ içimde dinime karşı büyük bir sevgi var. Ailem beni baskıyla kapalı tutmaya çalışarak dinimden soğutmadı ve hatta ısrarla kapalı olmamı istedikleri için pişman bile oldular. Onlar sadece iyiliğimi istemişti. Aramız çok şükür ki çok iyi. Umarım siz de istediğiniz şekilde olabilirsiniz. Kapalı ya da açık olmak sizin seçiminiz olsun ve lütfen isyan etmeyin. Ailenizin yaptığı baskı yüzünden dinden uzaklaşmayın…

(Görsel: Morris Hirshfield)