Geçtiğimiz sene de buraya yazmıştım ve şimdi çok şey değişti. Ben kapalıydım. Bize kapanmamızı söyleyen babam, annemi kendisinden 20 yaş küçük olan teyzesinin torunuyla aldattı.

Ben 20 yaşındayım. 2 tane kız kardeşim var, kardeşlerimden biri 16 ve diğeri 14 yaşında. Onlar da kapanmak istemiyorlardı. Babam annemi aldatınca onlar da açıldılar. Tabii ki bu bir bahane değil. Babamız annemizi aldattığı için açılmadılar, sadece buna değmeyeceğini fark ettiler. Ben zaten 1 sene önce açılmıştım ama babam beni yine zorla kapatmıştı. Hiç kapalı olmak istememiştim. Kardeşlerimle bu konuyu hiç konuşmadım, isteyerek kapalı olsalardı onlar için çok sevinirdim. Onları hep teşvik etmeye çalıştım. Ben kapalı olmak istemiyorum ama eğer siz istiyorsanız bu isteğe sıkı sıkı tutunun, çok güzel bir şey bu, dedim ama istemiyorlardı. Babamdan korktukları için kapanmışlardı.

Annem babamı affetti ve 1 senedir bize eziyet ediyorlar. Telefonlarımızı alıyorlar, dışarı göndermiyorlar, para vermiyorlar. Özellikle bana karşı daha da kinciler, yüzüme bakmıyorlar, herkesin içinde ‘pislik’ diyorlar. Dayanamıyorum, her gün ağlamaktan, annemin ve babamın bu davranışlarından çok yoruldum. Kardeşlerime çok fazla bir şey demiyorlar çünkü benim onları kandırdığımı, anneme ve babama karşı dolduran bir ‘şeytan’ olduğumu düşünüyorlar. Babam bana “Şeytansın, seni Allah kahretsin” diye bağırmıştı. Hiçbir şey yapmadım, yemin ederim, ağlayıp yalvarmaktan başka hiçbir şey yapmadım. Bir saç teli gerçekten bu kadar eziyete, bu kadar vicdansızlığa değiyor mu? Kafam almıyor, insan çocuklarına nasıl bu kadar kötü davranabilir?

1 sene geçti, annem ve babam gittikçe delirdi. Annem, kardeşlerimi ve beni Konya’da bir köye getirdi ve onları kursa yazdırdı. Babam bu sürede birçok kadınla yazıştı, Instagram’ı benim telefonumda da açık, babam bunu bilmiyor ve her seferinde yazışmaları anneme gösterdim ama hiç umursamadı. Şimdi beni evlendirmekle, kardeşlerimi okuldan almakla tehdit ediyor. Evden çıkamıyoruz. Annem, eğer kardeşlerim düzelmezse beni mahvedeceğini söyledi. Onları kaybetmesinin sebebi benmişim. Bana “Bir daha onlarla konuşmayacaksın” dedi.

Kaçmak istiyorum ama param yok ve kardeşlerimi bu insanların eline bırakmak istemiyorum. Ne yapabilirim? Nasıl kurtulacağız buradan? Ne gidecek bir yerimiz var ne de gücümüz. Kardeşim kursa girmeden önce bana “Abla bir şeyler yap” dedi. Kur’an kursunun kapısından ağlaya ağlaya girdiler. Annem hâlâ “Hak ettiniz” diyor.

Hiçbir şey yapamıyorum. Çok yorgunum. Kardeşlerimi kurtarmak istiyorum, kimse yanımızda değil. Onları alıp başka şehirde yaşatmak, okutmak istiyorum. Hayatımızı mahveden, bize dayattığı şeyler yüzünden şiddet gördüğüm dinden ve tesettürden nefret ediyorum. Kardeşlerime nasıl yardım edebilirim? Şu an buraya yazmaktan başka bir şey yapamıyorum. Lütfen yardım edin.

(Görsel: John Tarahteeff)