Merhaba, ne zamandır size yazmayı düşünüyordum ama bir türlü cesaret edemedim. Benim sorunum belki diğer kişiler kadar büyük olmasa da anlatmak istedim.

Sorunlarım ilk regl olduğumda başladı. Annem her regl olduğumda sanki çok büyük bir günah işliyormuşum gibi bana sürekli söver ve ağza alınmayacak sözler söylerdi. Ben de her seferinde kendimden utanırdım.

Başka konularda dindar olmayan ailem, 8. sınıfa geçtiğimde kapanmak konusunda bana baskı yaptı. Ben de inat edip kapanmadım çünkü başörtüsü taktığımda zincire vurulmuş gibi hissediyorum. 1 yıl sonra benim kapanmam konusunda dedem, anneme ve annem de bana baskı yaptı ama ben yine de kapanmadım. Dedem bu durumdan sonra diğer kuzenlerime iyi davranıyorken bana hep “Benden uzak dur” derdi. Diğer kuzenlerime harçlık verirken sıra bana geldiğinde es geçerdi. Bunu anneme söylediğimde “Sana parası yetmemiştir” derdi ama ben beni sevmediğini anlardım. Her ne kadar aldırmasam bile geceleri hep ağlardım.

Bir süre daha kapanmayınca bu baskılar daha da arttı. Mesela dar pantolon giymek yasaktı. Eşofman giyecek olsam ayak bileğimde olacaktı yoksa hemen gidip değiştirmem söylenirdi. Ben de değiştirmezdim. Bir gün babamla o kadar büyük kavga ettik ki ağlaya ağlaya gözlerimin şiştiğini hatırlıyorum.

Artık büyüdüm ve her şeyi daha iyi anlıyorum. Bu yaşıma kadar kapanmadım ve asla da kapanmam. Neden kadınlar saçını kapatmak zorunda ama erkeklerin böyle bir zorunluluğu yok? Erkeklerin biz kadınlardan üstünmüş gibi davranmalarından bıktım. Örneğin erkekler sünnet olduğunda bu kutlanırken, biz regl olduğumuzda bunu çok büyük bir ayıp gibi saklamak zorundayız. Gerçekten bıktım artık. Ben asla vazgeçmedim. Lütfen sonucu her ne olursa olsun siz de vazgeçmeyin.

(Görsel: Neşe Erdok)