Benim hikayem de hepinizinki gibi zorlu süreçlerden geçiyor. 23 yaşındayım. Tam 2 yıl önce açılmak istediğime karar verdim. Süreç, ben erteledikçe uzadı. Kendimde o cesareti bulamadım.
Ailem dindar bir aile yapısına sahip değil fakat yozlaşmış toplumun kültürel geleneklerine tabii oluyor. Bu kadar zaman bekleme sebebim kendimde o cesareti bulmaktı. Öyle de oldu. Hikayem, başarı hikayesi değil fakat sürecin büyük bir kısmını ve ilk adımını aileye söyleyerek başardım. Babam, sinir krizi geçirdi ve bayıldı. Bu kadar olağandışı bir tepki beklemiyordum, gördüklerim karşısında gerçekten hayrete düştüm. Annem, namussuz muamelesi yaptı. Babam da aynı şekilde.
Beni din ile alakalı hedef almak isterler diye aylarca araştırma yaptım. Din bu değildi. Din, modaya tabii olarak örtünmek değildi.
Hepimize yapıldığı gibi dinsizlikle suçlandım… Onlara başım açıkken de aynı insan olduğumu, kapalıyken de aynı insan olduğumu anlattım. Doğal olarak anlamadılar. Çevredeki insanların olgunlaşıp kapanmasından bahsettiler. En yaralayıcı olanı ise “İnanmıyor olsan bile başörtü takmaya devam edeceksin” oldu. Din onların umurunda bile değildi. Aylarca beynimi ve kendimi yormaktan başka hiçbir şey yapmamıştım. Ben onların namusu sadece kadında arayan kültürlerinin bir parçasıydım. Evden çıkarmamakla tehdit ettiler. İletişim aletlerine el koymakla tehdit ettiler.
Fakat şunu çok iyi biliyorum ki bir şeyi gerçekten istersek başarabiliriz. Biz eşya veya evcil hayvan değiliz. Ancak eşyanın hakkı gözetilir, sahibi tarafından.
Duygularımı yitirmiş gibi hissediyorum. Şu an sadece olayın durulmasını ve sakinleşmelerini bekliyorum. Açık çıktığım ilk gün olayların dehşeti daha da artacak, biliyorum. Yaptırım uygulamaya, cezalandırmaya çalışacaklar. Ama bir zaman sonra alışacaklar… Umarım hepimiz başarırız. Kimse istemediği yaşamı yaşamaya mecbur değil.
(Görsel: Gillian Pederson Krag)
“Ben onların namusu sadece kadında arayan kültürlerinin bir parçasıydım.” için 3 yanıt
Hepimiz bu kültürün bir parçasıyız.Bu kültürün karanlığında yaşıyoruz.Saygı istiyoruz çok şey değil.Ama dediğin gibi bizi istedikleri şekle sokabilecekleri eşyaları sanıyorlar.Biz böyle olmadığını biliyoruz, kendi değerimizin farkındayız.Bu farkındalığın eninde sonunda hepimizi ileriye taşıyacağını biliyorum.Kendi fikirlerine,kendi hayatına sahip olmanı diliyorum.Yapacaksın mutlaka.❤
Ah ah yine kendimi bulduğum bir yazı daha. Hem seviniyorum bunları yaşayanın tek ben olmadığıma, hem de üzülüyorum sayımızın bu kadar çok olduğuna. Ben isterdim ki istediğimiz gibi, olduğumuz gibi kendimizi yaşayalım. Destek olacaklarına köstek oluyorlar. En büyük destekçinin aslında kendim olduğunu fark ettiğimde gerçekten büyümüştüm, olgunlaşmıştım. Bazen pes edecek gibi hissediyorum, bazen de güçlü. Dengem şaştı inan. Ama bildiğim tek şey varsa her şey ekonomik özgürlüğe bakıyor bence. Yeni mezunum ve istediğim hayatı yaşayabilmek için ayaklarımın üzerinde durmam gerek. İşte her şey o zaman yoluna girecekmiş gibime geliyor. Bunun için çabalıyorum. Bir çaban olsun, belki o şekilde hayallerimize ulaşabiliriz. ?
Merhaba. Benim akranım sayılacak bir yaştasın ve benim böyle birisiyle konuşmaya ihtiyacım var. Instagramda “busdbusa” hesabıma yazar mısın lutfen