Ben her ağladığımda “Biz senin ahiretini kurtardık” diyorlar.

Herkese merhaba… Ben 21 yaşındayım. Benim hikâyem yeni başladı sayılır…

Ben 1 yıldır 5 vakit namazımı kılıyorum, ibadetlerimi de elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum fakat başörtüsü mevzusu bu ara beni sadece hayattan değil, ibadetlerimden de soğuttu. Gelin size hikayemi anlatayım, kırık ve yorgun bir kalp eşliğinde…

Yaklaşık 7 ay önce kendi isteğimle başımı örttüm. Başımı örttüm, diyorum çünkü açıkken de muhafazakâr giyinirdim. Annem çok baskıcı ve dominant biri, babam anlayışlı bir insan fakat evde her zaman annemin sözü geçer. Annem, ben her dışarı çıktığımda “Ne zaman kapanacaksın? Şu haline bak, saçların açık, cehennemde yanacaksın!” gibi laflar söylerdi… Ben de tesettürlü olmanın güzel olduğunu düşünüyordum. 2 ablam da tesettürlü ve çok mutlular, ben de öyle olurum sandım. Hem de artık annemin laflarından ve babamı “Bu kız sen bu kadar rahat olduğun için başını ötmüyor!” diye dolduruşa getirmelerinden bıkmıştım.

Bir gece aniden o vermemem gereken kararı verdim… Sabah anneme söyledim ve mutluluktan ağladı. Başlarda her şey çok güzeldi. Fakat bu yeni ben, ben değildim. Sanki başımı örtünce başka biri oluyordum. Bazen kendimi daha güzel görmek için makyajı abarttığımda vicdanım çok rahatsız oluyordu. Topuzum da kocamandı. Tesettür böyle olmamalıydı. Ablama bunu söylediğimde “Ne var topuzda ya da makyajda, her kapalı yapıyor, açılmayı sakın düşünme de neyi nasıl yaparsan yap!” diye çıkışıyordu. Tesettür butiklerine bakarken iğreniyordum o kıyafetlerden. Aynada gördüğüm kişiye asla alışamadım, alışamıyorum. Kime söylesem “Zamanla alışırsın, yeni diye böylesin” dedi. Ben de öyle sandım ve başımı örtmeye devam ettim, istemeyerek…

Şimdi 7 ay oldu. Artık canıma tak etmişti. Anneme neşeli olduğu bir gün bu konuyu açtım. Sinir krizi geçirecekti. “Başını açarsan seninle ömrüm boyunca asla konuşmam, annesiz kalırsın. Evlatlıktan reddederim. Allah da biliyor, hiçbir işin yolunda gitmez!” gibi bir ton can acıtıcı laf söyledi. Yine 2 hafta kadar istemeyerek başımı örttüm ve 2 hafta sonunda dayanamayarak tekrardan başörtü takmayı bırakmak istediğimi anneme söyledim. Annem bu kez durumu babama söyledi ve babam benimle düzgünce konuştu, işin dini boyutundan bahsetti ve karşı çıktı. Yine kabullendim fakat bir süre sonra yine konuşmaya cesaret ettim çünkü bu örtüyle boğuluyordum. Sadece saçlarım açık olsa ve yine kapalı ve bol giyinsem o kadar huzurlu olurdum ki… Bu örtü benim ruhuma, özellikle de öz değerime ve özgüvenime zarar veriyordu.

Cesaretimi toplayıp annemle tekrar konuştum. Mutlu olmadığımı, düşünmekten geceleri uyuyamadığımı, bu durumun artık kabuslarıma girdiğini, başörtüsü takmaya devam edersem ömrüm boyunca mutsuz olacağımı hıçkıra hıçkıra ağlayarak söyledim. Hiç oralı olmadı, bu kez babamı doldurdu ve babam bir daha başörtüsü takmayı bırakma konusunu açarsam bana şiddet uygulayacağını kızarak söyledi. Ben her ağladığımda “Biz senin ahiretini kurtardık” diyorlar.

Dostlar, o kadar zor bir durumdayım ki ne yapacağımı bilmiyorum. Hayattan asla ve asla tat alamıyorum, hislerimi kaybettim. Hiç kimse beni anlamıyor. Ben bu örtüyle hayatımı devam ettirmek istemiyorum. Kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Bu şekilde nereye kadar devam edeceğimi bilmiyorum. Kesinlikle dışarı çıkmak istemiyorum. Bana huzur veren ibadetlerim de artık huzur vermiyor. Çok dua ediyorum, geçmiyor. Ne başörtüme zerre kadar ısınıyorum ne de ailemi ikna edebiliyorum. Bana, sırf başörtüsü takmayı bırakmak istiyorum diye dinsiz gibi muamele ediyorlar. Ablalarım da hiç destek olmuyor hatta büyük ablam bu kararımdan dolayı bana “Aşağılık!” dedi. Ben artık dayanamıyorum, ne yapacağımı bilmiyorum. O gece o kararı vermek yerine ölmeyi dileyecek hâle geldim. Çıkmazdayım ve bu hiç geçmiyor.

(Görsel: Elizabeth Greenshields Foundation)