Sorunlarımı çözmek için bir kurtarıcıya değil, kendi gücüme ihtiyacım olduğunu keşfettim.

Kendimi bildim bileli gürültülü bir hayatım vardı. Kendi sesimi bulmam zaman aldı. Adım Aslı. Yaş 19. Bugün var, yarın yokuz.

Nesillerce kötü bir hayat yaşayan ebeveynlerimin aile çatısını oluşturmak için doğdum. İlk ve son çocuklarıyım. Öfke sorunları olan bir anne ve nasır olan bir babayla büyüdüm. Görünürde muhafazakâra benziyoruz ama ibadet olarak öyle değiliz. Bir gün tesettüre gireceğimi biliyordum çocukken. Fakat babam baskılara ben 10 yaşındayken başladı. Dışarı kısa kolla çıkmama izin vermezdi. Beni ağlatana kadar bağırırdı. Daha regl bile olmamıştım. Bu baskıyla başa çıkamadım ve 12 yaşında başımı örttüm. Sessizlik, birazcık huzur. Bana hiç kıyafet almayan babam, kocakarı hırkaları ve şallar aldı. Çevremdekiler sanki cennetten VIP bilet kazanmışım gibi tebrik ettiler. Sonuçta kadın bir hazineydi ve saklanmalıydı, değil mi?

Bir süre derin bir uykuya yattım. Babamın getirdiği sorunlar, annemin pasifliği nefretimi doğurdu. Nefret deliliği, delilik de özgürlük ihtiyacını… Sorunlarımı çözmek için bir kurtarıcıya değil, kendi gücüme ihtiyacım olduğunu keşfettim. Varoluşum için kimseden özür dileyemezdim. Fakat durmadan kapana kısılıyordum. Reşit olduktan sonra psikiyatriste gittim, antidepresan tedavisine başladım. Özgüvenim ve bilincim kendine geldi.

Arada bir yoklayan ve ‘şeytan dürtmesi’ diye kestirdiğim o fikir… Örtüyü çıkarmaya karar verdim. Sonra İslamiyet’e olan inancımı kaybettim. Ben rüzgârı tenimde ve saçlarımda hissetmeyi çok özledim. Çiçekli elbisemi giydiğimde eteklerinin dönmesini çok özledim. Neden bana bunu çok gördüler ki? Neden tenimden bu kadar rahatsız oldular? Ben yalnızca var olabilmek istiyorum. Bir kadın ve en çok da bir insan olarak. Gölge etmesinler, başka bir şey istemiyorum. Sınavdan sonraki haftayı bekliyorum. O çiçekli elbisemi giyeceğim. Rüzgârı saçımda ve tenimde hissedebileceğim. Tam o an ‘Ben varım!’ diyeceğim. Biliyorum, bana çelme takan anılar bir gün unutulacaklar. Şarkıda söylendiği gibi; “Ömrüm yasaklarla paslandıkça / Gördüm beteri yok uslanmaktan.”.

(Görsel: Alphonse Mucha)