Merhaba. Ben 16 yaşında bir kız çocuğuyum. Ailem, sözde beni korumak amacıyla beni okula hiç göndermedi ve okuma yazmayı kendi imkanlarımla öğrendim. 9 yaşında tacize uğradım, babamdan 5 yılı aşkın süredir şiddet görüyorum. Korumacı, dindar bir ailenin çocuğuyum. Küçüklüğümden beri annemle babamın gözüne girebilmek için yapmadığım şey yok. Babamın benimle gurur duyması için 7 yaşında kapanmayı kabul ettim, Kur’an’ı ezberlemek için çalıştım, onların istediği gibi bir evlat olmak için elimden geleni yaptım. Ama 11 yaşıma geldiğimde kendimi sorgulamaya başladım. Ailem beni neden olduğum gibi kabul etmiyordu? Neden beni değiştirmeye çalışıyor ve olmadığım gibi biri olmaya zorluyorlardı? Ben sadece diğer çocuklar gibi olmak istiyordum. Okula gitmek, dışarıda oyun oynamak, arkadaşlarımla rahatça eğlenebilmek ve öğrenmem ve yapmam gereken şeyleri zamanı gelince yapmak istiyordum ama buna izin verilmedi.

Ben de istediklerini yapmayı reddetmeye başladım. Bu, babamın bana olan tavırlarının aniden değişmesine sebep oldu. İlk başlarda sadece enseye iki vurmayla başladı ve kabloyla vücudumda iz bırakacak derecede sert şekilde vurmaya kadar devam etti. 14 yaşımda sırf Kur’an kursundan kaçıp arkadaşlarımla parka gittiğim için beni bacaklarımı delik deşik etmekle tehdit etti. Burada anlatmaya çekindiğim, hatırlamaya bile cesaret edemediğim birçok şey başımdan geçti. Ve yaşadıklarım, aileme karşı nefret tohumları ekti içime. Yavaş yavaş filizlenen tohumlar, duygularımı sardı ve yok etti onları. Buna en çok da annemin eşcinsel olduğumu öğrendiğinde bana uyguladığı şiddet sebep oldu. O an beni asla olduğum gibi kabul etmeyeceklerini anladım. Benim de değişmeye zerre niyetim olmadığından anlattığım şeyleri yaşamaya devam ediyorum. Bir gün hepsini geride bırakacağım umuduyla yaşıyorum. Umarım başarılı olabilirim.

(Görsel: Hope Gangloff)