Saçlarınızı salmış şekilde dışarı çıkmak nasıl bir duygu? Veya üstünüze uzun bir örtü almadan dışarı çıkmak… 10 yaşında baskı üzerine kapandığım için pek bilmiyorum. Beni böyle en basit duygulardan dahi mahrum bıraktığın için senden nefret ediyorum baba. Ve anne, hiçbir zaman arkamda durmadığın için, senden yalvara yalvara destek beklediğim halde gülmeye devam ettiğin için senden de nefret ediyorum. Gerçekten merak ediyorum; yemin ederim, her şeyi bir kenara bırakıyorum. Peki ya anne, senin nasıl vicdanın sızlamıyor? Gözlerinin önünde her geçen gün daha çok yok oluyorum. Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum ve sen arkadaşlarınla gülüp eğleniyorsun. Bu gözyaşlarım canını hiç mi acıtmıyor? Bu acılarımı anlamanız için intihar mı etmem gerek? 6 yıldır sırf birinizin huzuru bozulmasın diye ses çıkarmıyorum. Sesimi çıkarmadığım için de hep uslu ve iyi çocuktum. Şimdi son 1 yıldır açılmak istediğimi söylediğim için fahişe mi oldum?
Laf anlatmaktan çok yoruldum. Bugün başımı açıp kapının merdivenlerinde oturdum, belki olur da azıcık bile olsa o duyguyu hissederim diye. Defalarca ayağım ileri gitti, denemek istedim, ben de diğer yaşıtlarım gibi saçlarımı savura savura dışarı çıkmak istedim. Yapamadım, yine sizi düşündüm. Şu haldeyken bile hala sizin üzülmemenizi isteyen bana da yazıklar olsun.
Neden vücudumu, bedenimi gizlemek zorundayım; hiçbir fikrim yok. Kime sorsam ‘Sınav’ deyip geçiştiriyor. Aklım da mantığım da bunu bir türlü almıyor. Zaten birçok şeyden yükümlü değil miyiz? Hiç değilse bedenlerimiz özgür olsaydı…
(Görsel: Jacob Kramer)
Comments (6)
Gözleri önünde her geçen gün kötü olmamıza rağmen bizi görmezden gelmeleri belki de en ağır şey.Her şeye rağmen onları düşünmek de vicdanımızı bırakamamaktan kaynaklanıyor.Elimizden giden çok şey var ama geleceğe yön verebiliriz.Bir gün tüm acılarından doğacağını, hayatının iplerini eline alacağını biliyorum.Sen de bunu bilerek yaşa.❤
Öyle olacağına inanmak istiyorum.Bu zor günlerinde üstesinden geleceğiz.Her şey gönlünce olsun güzel insan.?
Öyle olacağına inanmak istiyorum.Bu zor günlerinde üstesinden geleceğiz.Her şey gönlünce olsun güzel insan.?
Seninle aynı durumdayım… Kendi iateğimle 12 13 yaşlarında kapandım. Şu an 16 yaşındayım ve artık istemiyorum. Kapalı olmak bana iyi hissetirmiyor. Kıyafet sorunu yaşamaktan bıktım. Kapalılığın getirdiği olgunluktan yoruldum.. Yaşıtlarım yanımdan geçiyor bi onlara bakıyorum bir kendime.. Bu dışlanmışlık hissinden cidden yoruldum. İkimiz içinde umarım hayırlısı olur ? bizi bir gün anlarlar umarım
Tek değilsin dediğin gibi umarım hakkımızda hayırlısı olur ❤ bugünleri hep beraber atlatacağız yalnız olmadığını bil..
Ben de 5 yıldır kapalıyım ve kapandığım ilk günden beri açılmak istiyorum. İmam Hatip lisesinde okudum ve ortamdan dolayı açılmaya cesaret edemedim. Üniversiteye geçtim online okurken derslere başım açık katıldım fakat günlük hayatımda kapalıydım. Bu gün cesaret edip anneme söyledim
Bu kadar kötü bir tepkiyle karşılaşacağımı düşünmemiştim. Özel bir üniversitede %50 burslu okuyorum ve annem açılırsam okul ücretini ödemeyeceğini söyledi. Okumazsam yapabileceğim bir şey kalmıyor hayatta. Ne yapacağımı bilmiyorum. Umarım vazgeçerler yoksa hayatım bitmiş olacak.