Sırf kız çocuğu olduğum için hor görülmekten, değersiz görülmekten çok yoruldum. Eğer bir şansım olsaydı kız olmak yerine ölmeyi tercih ederdim, yemin ederim. Daha ne kadar hıçkıra hıçkıra ağlayacağım?

Abim veya erkek kardeşim en ufak bir gözyaşı dökse dünyayı yerinden oynatırlar. Ben hıçkıra hıçkıra, içim parçalana kadar ağladığım halde önemsemiyorlar. Çünkü ben bir kızım. Anne, hiç mi için sızlamıyor? Gerçekten merak ediyorum, hiç mi üzülmüyorsun? Hadi babamı ya da diğerlerini geçtim. Senin can parçan, kızınım ya; gerçekten bu kadar mı değersizim? Bu zamana kadar başınızı öne eğecek, sizi utandıracak hiçbir şey yapmadım. Sizi her gün para için sıkıştırmadım, tek kuruş dahi istemedim. Diğer arkadaşlarım gibi her gün dışarıda da değildim. Zorla başörtü taktırdınız, yine ses çıkarmadım. Bu da yetmedi, evde bile kapalı gezdirdiniz. Her zaman size uygun bir evlât olmak için çabaladım.

Yeri geldi, insanların içinde küçümseyip aşağıladınız. Ağzımdan kan gelene, kadar her yerim mosmor olana kadar dövdünüz. Peki ya neden? Yemekleri karıştırdığım için. Ama biliyor musun baba, senden ‘fahişe, orospu, namussuz’ laflarını duyacağıma daha fazla dayak yemeyi tercih ederdim. Böyle cahil, anlayışsız, şiddet delisi bir aileyle yaşamaktan çok yoruldum. Yemin ederim ki dayanacak gücüm kalmadı. Yorgunum. Ölmek istemiyorum ama nefes almayı, bankta oturup gökyüzünü izlemeyi, çimenlerde uzanmayı, ağaçları ve çiçekleri izlemeyi çok seviyorum.

En çok zoruma giden şey ise bunca şey olurken annemin hiçbir şey yapmayıp arkadaşlarıyla, ailesiyle gülüp kahkaha atması. Gerçekten senden nefret ediyorum.

(Görsel: Kuzmá Petrov-Vodkin)