Açılırsam mutlu olacak mıyım?

O zaman bir hikâye de benden gelsin. Ben 10 yaşında beni sevsinler diye kapanıp 2 yıl sonra bisiklet sürebilmek açıldım. Bu süre zarfında giydiğim pantolondan tutun da yaptığım saça kadar küçük yaştaki o çocuğun her şeyinin dedikodusunu yaptılar. Benim her haltı yapan bir üvey babam var; beni taciz etmek, evliyken diğer kadınlarla zina, içtiği içki ki aslında ben içkinin içenlerin kendi tercihi olduğunu söyleyen biriyim. Mesele şu ki her şey 14’ümde beni kıskanıp ansızın liseden alması ve ‘Kapanacaksın’ demesiyle başladı. Her şeye göz yuman annem de sırf kocasının mutluluğu için onu destekledi ve ben ‘Tamam’ dedim. Her yerde mutluluğu arıyordum; olsun, ben kapalıyken de mutlu olurum. Ama o evde daha fazla kalmak istemedim. Madem okula gitmiyorum, başka bir yere gitmeliyim diye Kur’an kursuna yazıldım. Orada 2 yıl kaldım. Hocaların değişiklikleri ve tavırları yüzünden kursta daha fazla kalmak istemedim. Annem beni desteklemedi her zamanki gibi… O zaman ben de büyük anneannemin yanına giderim, deyip çıktım yola.

Büyük anneanne dediğim insan, anneannemin annesi ve 95’lerinde bir kadın. Evirip çevirip benim bakireliğimi sordular, içleri rahat ettiğinde de ‘Evlendirelim’ dediler. Ben de o sıralar henüz bir kere gördüğüm eşimle konuşup dertleşiyordum, onunla evlenebileceğimi söyledim ve 17’imde apar topar nişanladım. Ama bu süre zarfında tesettürümü çıkarmak hiç aklımda yoktu. Şimdi anlatırken fark ediyorum da hiç öyle bir vaktim yokmuş.

Bugün 29’una gelmiş 10 yıllık evli, 2 çocuklu bir kadınım. Bu aralar yoğun bir açılma isteğim var. Şunu da belirteyim; 2 ay önce annemin 4. eşinden başka bir adama kaçtığını öğrendim ve artık neden, dedim kendime. Hatta Allah affetsin, çok kötü şeyler sorguladım ki ben bu yaşıma kadar hep Allah sevgisiyle psikolojimi sağlam tutup sağlıklı kalabildim. Benim ondan başka kimsem yok, ondan başka hesap vereceğim kimse de yok. Sadece emin değilim, açılırsam mutlu olacak mıyım? Hiçbir zaman tesettürümü sorgulamadım, ağır gelmedi, yük olmadı ama artık hiçbir şeyi istemiyorum.

Saçımı beyazıyla toplayayım, tişörtümü tepeden giyeyim ve öylece amansız yaşayayım istiyorum artık. Tek bir kız kardeşim var, o “Abla, nasıl mutlu olacaksan öyle yap” diyor. Eşim erkek kıskançlığıyla “Düzgün giyinirsen sıkıntı yok” diyor. Yalan yok, eşimin ailesinin tamamı açık olsa da en çok onların yadırgayıp konuşacaklarını biliyorum. Nasıl olur, diyorum, nasıl kıyafetler giyinirim mesela ya da Allah’ım beni affeder mi? En korktuğum bu aslında. Benim eşimi, ailemi, evlatlarımı veren rabbim bana gocunur mu? Başka kimse umurumda değil, bir tek Allah’ım var ve onu da kaybedemem. İşin özeti bu işte, tüm korkum bu.

Şunu eklememişim, özür dilerim. Namusun kapalılıkla alakalı olduğuna hiç inanmıyorum ve zaten ben hiç bu yüzden kapalı gezmedim. Açık olursam da namusumun benimle olacağına çok eminim. 4. kocaya kaçan annem tesettürlü, beni taciz edip vaazlara katılan adam da beni tesettüre sokan adam. Bilmem anlatabiliyor muyum? Şimdi şu ‘bir insanın hatası’ tantanasını ben çok iyi biliyorum ama iyi bakın, bu bir insanı aştı. Mutlu insanlar azaldı, herkes emiri yerine getirirken asıl olanı unuttu: insanlık! Bu nedenle tesettürlü ve tesettürsüz insan benim gözümde aynıdır. Ama korkum bugüne kadar öğrendiklerim ve 10 yıl sonra bunun değişmesi… Fikirlerinize çok ihtiyacım var.

(Görsel: Jacob Kramer)