Merhaba. Söze nasıl başlasam, neler anlatsam bilemiyorum. Anlatacaklarım biraz uzun ama en başından başlamak çok daha doğru olur.

8. sınıf biterken en yakın arkadaşlarım kapanacaklarını söylediler. Onlar öyle söyleyince ben de heveslendim ve anneme “Ben de kapanacağım” dedim. Annem çok sevindi, zaten dinine de aşırı bağlı bir kadındır. Bizi sürekli Kur’an kurslarına gönderir ve bizim de ileride onun gibi olmamızı isterdi. Sonra babama liseye başlarken kapanacağımı söyledim; o da daha erken olduğunu, biraz daha beklememi söyledi. Fakat ben hem arkadaşlarıma olan özenmem hem de annemi mutlu edeceğim düşüncesi ile babamı duymazlıktan geldim. 2. pişmanlığımı onu dinlemeyerek yapmış oldum. İşte o gün, lisenin ilk günü, başımı kapatıp evden çıktım ama nasıl mutluyum… Bu 1 sene böyle devam etti. 1 senede çok şey yaşadım; o heves ettiğim en yakın arkadaşlarımla küstüm, aile içi sorunlar, kötü dersler… Psikolojik olarak çok kötü bir dönem geçirdim.

Sonra yavaştan başörtüsü bana yük olmaya başladı. İlk başlarda ‘şeytanın vesvesesi’ deyip geçtim. Sonra canın sıkılıyor, o yüzden böyle düşünüyorsun, dedim ama yok, neredeyse 1 sene bunu düşündüm. O kadar zor bir süreçti ki psikolojim daha da kötü oldu, her şey kötüye gitti. Birisine anlatmak istiyordum ama kime bilmiyordum. Sonra lisedeki en yakın arkadaşıma anlattım, o da ilk başlarda vesvese olduğunu söyledi. Ben de sustum ama içimden hep açılmak istiyorsun, tesettürün seni kısıtlıyor, diyordum. Öyle de oldu; cıvıl cıvıl bir kişiliğe sahipken gitgide içime kapandım, durup dururken yaşadığım ağlama krizleri ortaya çıktı. Sonra başka bir arkadaşıma anlattım ve beni anlayışla karşıladı. Kendime güvenip aileme söylemem konusunda bana çok destek oldu. Önce ablama söyledim. Hata yaptığımı, bizim ailemize uymayacağını söyledi. Oysa o beni anlar, demiştim çünkü o da benim gibi bir süreçten geçmiş, açılmış ama sonradan tekrar kapanmıştı. Ablam da böyle deyince modum iyice düştü. Artık kalbim dayanmıyordu, kendimi patlayacakmışım gibi hissediyordum.

Sonra bir gün anneme söyledim. Önce inanamadı, açılmayı unutmam gerektiğini söyledi. Ağladığımı görünce de “Gönlüm razı değil ama eğer baban ‘Tamam’ derse açıl” dedi. Yemin ederim, o an öyle sevindim ki… Çünkü benim en yakınım, arkadaşım, dert ortağım hep babam oldu; beni anlayacağını düşündüm. O günün akşamı babama bunu söylediğimde verdiği cevap beni şoka uğrattı. Bunu duymamış gibi yapacağını ve açılmayı unutacağımı söyledi. Yıkıldım. Ağladım ama pes etmedim. Gitgide ailemden uzaklaşmaya başladım, sorunlarım arttı. Beni asla anlamayan bir ailem vardı. Odamdan çıkmıyor ve hiçbiri ile muhatap olmuyordum. 2-3 ay sonra babama tekrar konuyu açtım ve yine olumsuz cevap aldım ama yine pes etmedim. Ya şimdi açılacaktım ya da kurtuluşum üniversite olacaktı. Tam 4 kere babama gidip açılmak istediğimi, böyle mutlu olmadığımı söyledim. Yine anlamadı.

Bir arkadaşımdan bahsetmiştim ya; açılmak istediğimi söylediğim ve bana ‘Vesvesedir’ diyen arkadaşım. İşte o arkadaşım bana bir gün “Ben açılmak istiyorum” dedi. Anladım onu, o da benim gibi ailesine söyleyemiyordu. Birbirimize sürekli destek olduk. Bu pandemi döneminin ilk yüz yüze sınavlarına beraber gidecektik; arkadaşım sınava başı açık geldi, şok oldum. Ailesine söylemiş, ailesi de istemeye istemeye kabul etmiş. Onun adına sevinirken yine kendi halime ağladım. Ailemden de dinden de soğudum ve sürekli Kur’an’ı araştırmaya başladım. Kafama yatmayan şeyler gün yüzüne çıkıyordu.

Üstünden birkaç gün geçti ve ben akşam yemeği sonrası yine gittim; aileme “Açılmak istiyorum, dayanamıyorum, görmüyor musunuz halimi, mutsuzum” dedim. Annem sert bir şekilde “Peki, açıl” dedi, babama da bana karışmamasını söyledi. Bir yandan sevindim, bir yandan da annemin tepkisine üzüldüm. Ama kazanmıştım ben! Ertesi gün öyle mutluydum ki anlatamam. Saçlarımı özenle yaptım, özenle hazırlandım. Dışarıda birkaç kişi dışında kimseden tepki almadım ama zaten insanların söylediklerini hiçbir zaman önemsememiştim.

Şimdi açığım. Ailemle aram düzeldi, ilk başlarda sorunluydu. Her şey daha iyiye gidiyor. Ama hâlâ dinle alakalı kafama yatmayan şeyler var. Tesettür benim hayallerime, yaşamak istediğim hayata engel oluyordu. Burada daha detaylı anlatmak isterdim ama sizi çok da sıkmak istemiyorum. Şimdi 12. sınıf öğrencisi olacağım ve ben mutluyum, artık nefes alabiliyorum. Size söyleyeceğim tek şey şu: Asla pes etmeyin; hayat, bitti dediğimiz noktada tekrar başlıyor. Kendinize güvenin, engelleri tek tek aşın, gelecek sizin ellerinizde… Biz; susturulmaya ve bastırılmaya çalışılan kadınlar, kız çocukları olarak çok güçlüyüz. Biz onlardan değil, onlar bizden korksun. Bu sayfa karşıma o kötü zamanlarımda çıkmıştı, ben bu sayfada yazan hayatlardan güç aldım. Dünya bir gün, o da bugün. Bugününüzü kendinize cehennem etmeyin.

(Görsel: Prudence Heward)