Merhaba. Ortaokulu İmam Hatip’te okumuştum ve tabii o zamanlar bu işlerden pek anlamıyordum. Okul kıyafetinin bir parçası sanarak başımı kapatmıştım ve başlarda üzgün de değildim. Ortaokulda dershaneye gittiğim zamanlarda diğer kızlara özenmeye başladığımı fark ettim. Onlar gibi popüler değildim. Aileme açılmak istediğimi söyledim, hatta okula bir kere açık gittim ama doğal olarak sürekli böyle yapmama izin vermediler. Çok yüksek bir LGS puanım vardı, sırf açılırım diye lise hayatıma İmam Hatip’te devam etmek zorunda bırakıldım. Gittiğim okulun eğitim imkanları gerçekten çok güzel, puanı yüksek ama dini derslerin yoğunluğundan bahsetmiyorum bile… Elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum, tesettürlü olmanın inancımın gereklerinden biri olduğunu da biliyorum ve bu yüzden açılmak istemek de yanlış geliyor. Namaz kılmak gibi şeyler beni rahatsız etmiyor, yaparım. Beni asıl huzursuz eden şey insanların bakışları… Dışlanıyormuş gibi hissediyorum. Yolda yürürken bile yaşlıların durup bana hakaret etmesi, dershanede arkadaş grubumun olmaması… Belki istediğim Fen lisesine gitsem yine yalnız kalacaktım, açılamadığım için daha çok üzülecektim. Ama artık ben bu halimle kendimi hiç beğenmiyorum, kendime olan saygımı geri kazanamıyorum, sürekli kendimi yetersiz görüyorum, çirkin hissediyorum. Bunları halletmeye çalıştım; düzenli egzersiz yaptım, sağlıksız şeyleri yemeyi bıraktım, sivilcelerimden kurtuldum. Artık sadece benim gördüğüm harika bir vücudum da var. Kendime çok katı kurallar koyduğum için olsa gerek, belli bir süre sonra yemek yedikten sonra kusmaya başladım. Bunu aileme söylemeye çekiniyorum çünkü ‘Sen yaptın’ diyecekler ve bu bana pek yardımcı olmayacak. 9 aydır yeme bozukluğuyla tek başıma mücadele ediyorum. Arkadaşlar, sanırım ben ve çevrem hayatımı mahvettik. Ben artık ne yapacağımı düşünmekten de çok yoruldum. Olmuyor, kaldıramıyorum, mutsuzum. Sürekli böyle olmasaydı diye hayal kurmaktan, istediğim okula gitseydim daha mı başarılı olurdum diye düşünmekten yoruldum. Ben bu işin içinden çıkamıyorum. Artık ne istediğimi de bilmiyorum. İnsanların bana önyargılı yaklaşmasından, insanlar yüzünden kendimi küçük görmekten bıktım. Özgüvensiz ve içe kapanık olmaktan çok sıkıldım.
(Görsel: Angelo Morbelli)
“9 aydır yeme bozukluğuyla tek başıma mücadele ediyorum.” için bir yanıt
Bende kendimi özgüvensiz ve içe kapanık hissediyorum dışarı çıktığımda insanların bakışları beni çok rahatsız ediyor arkadaş çevrem zaten yok bende nakil almaya çalışıyorum imamhatipten iyi bir lisede değil imamhatipte okumasaydım daha özgüvenli biri olurdum bence dışarı çıkmıyorum çıktığımda ise kendimi çok rahatsız hissediyorum kıyafetim de yok kendimi çok çirkin hissediyorum zamanla düzeliceğine inanmak istiyorum ama içimde hep kötü bir his var kendimi insanlara ifade bile edemiyorum çoğu önyargılı zaten kimseyle doğru dürüst konuşamıyorum sürekli ağlamak geliyo içimden güvendiğim kimse yok geleceğe dair umudumda çok az kimseye anlatamıyorum içime atmaktan bıktım ikizim var o olmasa çoktan intihar etmiştim sadece istediğim güzel duygular hissetmek o kadar özledim ki o duyguları robot gibi hissediyorum kendimi birine derdimi güvenip anlatamıyorum sadece içimdeki o duygular gitsin istiyorum güzel düşünmek ve ona inanıp mutlu olmak istiyorum.