Ben artık değişmek ve yıllar sonra, ‘Kendim için zamanında bunu yaptım’ demek istiyorum.

Öncelikle merhabalar. Sizlere üniversite sınavına günler kala çözmem gereken TYT denemesi öncesi, içimdeki huzursuzlukla oturduğum masamdan sesleniyorum.

17 yaşında bir sınav öğrencisiyim. Lise hayatımın en başında kendi isteğim ile kapanmıştım. Sanırım annemi mutlu etmek istemiştim. Babam henüz erken olduğunu düşündüğünden tekrar düşünmemi söylemişti. Ama birçoğunuz gibi ben de kararlıydım. Tesettür konusunda ısrara ya da baskıya maruz kalmadım ama bir gün o günün geleceğini hissediyor gibiydim. Bu yüzden yapabiliyorken yapmam gerek diye düşünüp kapanmıştım. Sanırım ablamdan özenmiştim. Ona çok yakıştığı için bende de güzel duracağı düşüncesi beni heveslendirmeye yetmişti. İlk kapandığım dönem annem elimden tutup mağazalara götürmüştü. Şimdi açılmak istediğimi söylesem aynı o günkü heyecanla elimden tutup şal aldığın gibi tokalar alır mısın bana? Bunu çok kez düşündüm. Şimdi bu satırları tekrar tekrar yazıp sildiğimi fark etmek bile beni endişelendirirken onlara içimi nasıl açacağımı düşünüyorum. İçimi size açtıktan sonra döktüklerimin kırıklarını ellerime bata bata toplamaktan korkuyorum.

Annem, babama göre daha dindar bir ailede büyümüş. Kendi hayatı hakkında verilen kararları dinlemek zorunda bırakılmış. Şimdiyse bağlı olduğu tarikatın toplantılarına, sohbetlerine giderken gözüme daha çok kendi gibi geliyor, sanki daha mutlu gibi. Babam bir dönem çok karşı çıkmıştı oralara gitmesine, hâlâ biraz öyle. Babamdan, ablamdan gizli giderdi o toplantılara ve ben bu konuda onu dinleyip anlayan tek kişiydim. Bunları bir beklentim olmadan yapmıştım.

Babam, annemden daha farklı. Onun kadar koyu bir İslamcı değil ama cumaları namazını kılar, orucunu tutar ve biz ne zaman Kur’an okusak ablamla beni tebrik edip teşekkür eder. Daha saygılı ve daha hoşgörülü aslında, sadece hayat ona da pek adil davranmamış. Kendi ablası da zamanında kapanıp açılmış, o yüzden ondan ekstrem bir tepki görmemeyi umut ediyorum. Ablam ile benim saçlarımı çok severdi. Ne zaman duş alıp çıksak “Ben kurutacağım, ben tarayacağım saçlarınızı” diye ısrar ettiği vakitleri hatırlıyorum. Dediğim gibi, kapanma dönemimde ya da öncesinde ısrarı olmamıştı ama 2 gün önce baş başa konuştuğumuzda sanki aklımı okumuş gibi ablam ile benim kapalı olmamızdan çok gurur duyduğunu söylemişti. O gün uzun uzun konuştuğumuzda anne ve babamız bile olsalar kendi doğrularımızı tartıp biçmemiz gerektiğini tekrar tekrar tembihledi. O an o cümlelerden aldığım cesaret ile ona “Baba, ben açılmak istiyorum” diyemedim. O gün keyfi pek yerinde değildi ve onun içini dökmesini dinledim, aynı şeyi onların da benim için yapacağını umarak.

Annemi de babamı da çok seviyorum. Onlara bugüne kadar karşı çıktığımı ya da saygısızlık yapıp yapmadığımı sorsam alacağım cevabı biliyorum. Çünkü bunları onlardan çok kez duymuştum ama şimdi kendim için bir seçim yapacakken alacağım tepkileri kestiremiyorum. Önce anneme mi anlatmalıyım, yoksa ikisine de aynı anda mı açıklamalıyım bilemiyorum. Günlerdir kafamda senaryolar yazıp siliyorum. Onlara kendimi iyice ifade edememekten korkuyorum. 4 senelik bir başörtü serüvenim var. Allah’a olan inancımı ya da Kur’an’a olan güvenimi yitirmedim ama bu beni bazı şeyleri sorgulamaktan alıkoyamıyor. Şahsımca bahsedilen tesettürü bile yıllardır anlayabilmiş değil gibiyiz. Moda diye kapananlarla dolu dört bir yanım. Ama ben artık değişmek ve yıllar sonra, ‘Kendim için zamanında bunu yaptım’ demek istiyorum. Bu konudan birine bahsettiğimde ‘Ya yarın ölürsen, o zaman ne olacak diye düşün ve açılma’ demişti. Ben de onu diyorum ya işte! Ya yarın ölürsem, mutlu mu öleceğim sanıyorsun? Saçlarım özgürlüğe kavuşamadan kafamdaki örtü kefenime dönüşecek!

Akrabalarımın vereceği tepkileri az çok kestirebiliyorum. Kimisi bunu erkekler için yaptığımı düşünecek, ki ne dedikleri umurumda bile değil; ben bunu, kendim için yapıyorum. Ben bunu, ben olabilmek için yapıyorum. Ben bunu, beni bağlı tutan zincirlerimden kurtulmanın ilk adımı olarak görüyorum. Daima Allah’ın merhametine sığındım. O tarikatlar, cemaatler bana saçma geliyor. Buna rağmen anneme defalarca yardım ve destekte bulundum. Kula kulluk edenleri gördüm ya ben! Tanrıdan bekleyeceği yardımı onun yarattığından umanları gördüm.

Resme ve müziğe küçüklükten gelen bir ilgim var. Babama ukulele almak istediğimi söylediğimde hiç karşı çıkmamıştı, aksine beraber gidip almıştık. Ara sıra odama gelip duvarlarıma astığım resimleri inceler ve “Nedir senin bu BTS sevdan” diyerek şakalaşıp durur. Annem çok laf etmez, sadece bakıp geçer. Karşı da çıkmaz ama içten içe saygı duyduğunu hisseder gibiyim.

Sınavdan sonra onlara artık açılmak istediğimi söyleyeceğim. Ne pahasına olursa olsun, rüzgârın tekrar saçlarıma şarkılar söylemesi için çabalayacağım. Açıkladıktan sonra koşa koşa buraya durum güncellemesi yapmaya geleceğim, etrafıma gülücükler saçarak!

Bu yolda sen de yalnız yürümeyeceksin; o zaman, “Hadi sadece çiçekli yollardan yürüyelim”. Sevdiğim bir şarkının sözlerini bana olduğu gibi size de cesaret vermesi için buraya bırakıyorum. Bir sonraki görüşmemize kadar kendinize iyi bakın.

“Soğuk kış günleri geçip

Bahar günleri yeniden gelene,

Çiçekler açana kadar

Orada biraz daha kal lütfen.”

Spring Day – BTS

(Görsel: Evelyn Dunbar)