Çok çaresizim. Bu konuda, yazmaktan başka bir şey yapamıyorum. Ailem aşırı tepki verdi ve açılamadım. Tehdit edildim, tokat yedim. Korktum ve yapamadım. Bana lütfen “İleride yaparsın” demeyin, sinirleniyorum. Biliyor musunuz, dışarı çıkasım gelmiyor. Çok basit, ben bunu takmak istemiyorum. Ama her türlü ahlaksızlığı yapan akrabalarıma ve aileme göre başörtüsü takmazsan o*ospusun! Neden takıyorlar diye sorgulayan yok. Aman erkekler tahrik olmasın! Ben bu sıcakta bu görüntüde olmak istemiyorum. Arada aklıma gizli gizli açma fikri geliyor ama yapamıyorum. Vicdanım çok rahatsız oluyor. Sanırım bunun sebebi yakalanma korkusu ve yaptığım şeyin çok iğrenç görünecek olması. Ben gizli saklı olmadan yapmak istiyorum. Artık kadar yoruldum ki… Benim annem aşırı sığ kafalı. Babam da öyle. Hikayelerimiz o kadar benziyor ki… Şaşırıyorum sürekli, nasıl bu kadar insan böyle olabiliyor? Sadece bastırılıyoruz, tesettür başka bir işe yaramıyor. İnanır mısınız, tesettür kelimesi de türban kelimesi de beni deli ediyor. Başı kapalı insanlara karşı bir kinim oluştu, elimde değil. Bunun için üzgünüm. Ama bazıları öyle giyiniyor ki aşırı itici oluyor. Evet, düşününce onlara sadece sinir oluyorum. Tüm kapalılara değil.

Artık ben de çabasız dışarı çıkmak istiyorum. Ben de kendim gibi olmak istiyorum. Olmadığın biri gibi görünmek o kadar acı ki! Birkaç sene sonra değil, şimdi mutlu olmak istiyorum. Kapandığım güne lanet olsun. 6 yıldır bu haldeyim. Ailesi sorun çıkarmadan açılabilenlere sevinmek yerine sinirleniyorum. Nasıl olabilir? Neden ben? Neden ben bunlara katlanmak zorundayım da bazıları çok az bir çabayla başarabiliyor? Elbette sizin kötülüğünüzü istemiyorum, iyi ki başardınız ama beni affedin, kıskanıyorum. Bu coğrafyada, bu ailede doğmak beni hayata 3-0 geride başlattı.

(Görsel: Yoshiro Tachibana)