Merhaba. Ben, başkalarına cesaret verir diye kendi hikayemi anlatmak istiyorum. 10 yaşımda zorla İmam Hatip’e gönderildim, annemin çevresi ve okuldaki çevrem kapalıydı. Başımı örttüğüm zamanlar bana “Çok güzel oluyorsun, çok sevimli durmuş” diyorlardı. Bu doğal olarak beni mutlu ediyordu. 5. sınıftayken, yani daha 10 yaşında aklı başında olmayan bir çocuk olarak heves edip kapandım. Annem, “Açılacaksan kapanma” dedi ama size söylediğim gibi; çevrem ve arkadaşlarım kapalıydı.

Kapandım. İlk zamanlar güzeldi, mutluydum. 6. sınıfta bu durum beni sıkmaya başladı. Kuzenim açıktı ve yazın o şort giyerken ona imreniyordum. Çok sıcaktı ve dayanamıyordum, başımı açmak istiyordum. 13 yaşımda başka bir şehre taşındık. Oradaki arkadaşım arkamda durdu; “İkna et” dedi, “Bu senin kararın” dedi. Başım örtülüyken rahatsız hissediyordum. Özgüvenim yoktu. Başım örtülü olduğu için bazı kişiler bana ‘Suriyeli’ diyor, benimle dalga geçiyordu.

13 yaşımda daha 8. sınıftayken bütün cesaretimi topladım, oturdum ve annemle konuştum. Annem aşırı dinci biriydi, bu yüzden işim zor olacaktı. Annemin karşısına oturdum ve “Anne, ben böyle rahat değilim, açılabilir miyim?” dedim. Annem bana sadece “Asla! Ben sana söyledim” deyip duruyordu. Elimden sevdiğim şeyleri alır diye babama söylemeye korkuyordum. Annemin ayaklarına yatıp ağlayarak yalvardım. Kendi annemin ayaklarına kapanıp iç çeke çeke ağladım ama fikri asla değişmedi. Konu orada kapandı ve biz eskiden yaşadığımız şehre geri döndük.

Abim yurtdışında okuyordu ve bu yıl döndü. Abime durumumu anlattım, arkamda durdu. Şu an 16 yaşındayım. Geçen gün babam da evdeyken abim konuyu açtı. Babam arkamda durdu; teyzem, kuzenlerim… Babam bana “Günah yazılacaksa bana yazılsın” dedi. Babamdan bunu beklememiştim, babamı çok yanlış tanımışım… Annem ise tekrar aynı şeyleri söyledi.

Hâlâ bir umudum var ve hâlâ kendi özgürlüğüm için savaşıyorum. Annemle oturup tekrar konuşacağım. 6 yıldır zorla kapalıyım, artık son bulacak gibi hissediyorum. Buraya tekrar gelmek ve açıldığımı yazmak istiyorum. Özgüvenimin yerine gelmesini istiyorum. Artık mutlu olmak istiyorum. Çok mu şey istiyorum?

(Görsel: Kazuki Okuda)