Bu bir zafer mektubudur!

Merhabalar! Aylar önce yazdığım bu mektubumun devamı niteliğinde olan yazımı size göndermek istiyorum. Bu bir zafer mektubudur!

Merhabalar, güzel insanlar. Zafer mektupları yazanlara hep imreniyordum, sonunda ben de onlardan biri ben oldum. Size bu süreçte yaşadığım deneyimlerden bahsetmek istiyorum. Kendi içimde en çok maneviyat konusunda çatışıyordum. Ya başörtümü çıkardıktan sonra çok rahatsız olursam, diye. Sonuçta 8 yıllık bir alışkanlıktı. Sürekli gelgitler yaşıyordum. “Bu zamana kadar böyleydin, bundan sonra da böyle olabilirsin” diye kendimi ikna etmeye çalışıyordum. Zannettiğimden daha sancılı bir dönem geçirdim. Ciddi manada çok yıprandım.

Tam tamına 1,5 aydır saçlarım rüzgâra değiyor. İlk deneyimimi farklı bir şehirde birkaç saatliğine yaşadım. Bu durum beni hiç rahatsız etmedi ve ben de bir karar aldım. Karar aldıktan sonra bir süre bandana taktım. Sonra gitgide bandanadan saçlarım görünmeye başladı. Sonra saçlarım tamamen rüzgarla karşılaştı… Bunu yapabileceğime asla inanmazdım, bir zamanlar inanmak bile istemezdim.

Aldığım karardan dolayı pişman değilim, keşke daha önce cesaret etseydim diyorum. Manevi konuda bir huzursuzluk hissetmiyorum. Bunun nedeni büyük ihtimalle bu durum üzerine çok düşünmem ve kafamda bitirmemdi. Ailemin problem çıkarmayacağını öngörmüştüm, bu konuda biraz yanıldım. Ciddi bir problem yaşamamama rağmen yaşadığım psikolojik çatışmalar beni biraz yordu.

Kız kardeşlerim, her şeye rağmen kalbinizden geçenleri yapın, onu dinleyin. Ben öyle yaptım ve dediğim gibi, pişman değilim. Yaşadığınız maddi ve manevi psikolojiyi çok iyi biliyorum. Asla yalnız yürümeyeceksiniz! Bu sayfadan birçok arkadaş edindim. Bazılarıyla birlikte atlattık bu durumu… Birbirimizi hiç görmemize rağmen birbirimizin yanında olduk. Yalnız hissetmedim, hissetmedik. Yalnız hissettirmeyeceğiz! Sizleri seviyorum.

Bu arada, bu platformu kurduğunuz için ve bizleri bizlerle buluşturduğunuz için çok teşekkür ederim.

(Görsel: Salvador Dali)