Merhaba, bu saatte rahatsız ettiğim için üzgünüm. Nasıl başlamam gerektiğini bilmiyorum. Size Instagram’da bir sayfada rastlamıştım. Yazmalı mıyım diye defalarca düşündüm. Şu zamana dek buraya gelebilecek kadar kötü durumda olmadığımı düşünüyordum. Maalesef her şey düşündüğümün aksiymiş.

Yaklaşık 6 yıl önce tesettüre girdim. Şu an 17 yaşındayım. Tesettüre girmem, ailemin beni yatılı bir kursa göndermesiyle başladı. Oraya sadece 2 hafta gittim. Bana ‘Kapanacaksın’ diye bir baskı uygulamadılar ama beni ileride kapanacağımı bilerek yetiştirdiler. Etrafımızdaki akrabalar, tanıdıklar da beni buna teşvik ederek daha ergenliğin bile ne olduğunu bilmediğim bir yaşta beni tesettüre soktular. Beğenilme arzusu mu yoksa çocukluğumun verdiği toy düşünceler mi, bilmiyorum ama “Çok yakışmış’ gibi söylemler başlarda hoşuma gidiyordu. Büyüdükçe sorguladım. Artık bazı şeylerin bana yanlış geldiğini, en azından benim düşüncelerime ters olduğunu hissetmeye başladım. Zamanla başımdaki şeyden nefret ettim. O şeyi taktığımda benliğimden uzaklaşıyormuş gibi hissettim. Hiçbir anlam ifade etmemeye başladı.

Şimdiyse gerçekten berbat bir noktada olduğumu düşünüyorum. Bu noktaya gelmem, geçen haftalarda ailem din üzerine konuşurken konunun bana yönelmesi ve babamın bana “Mesela ben sana yanımızda tişörtle dolaşmaman gerektiğini söylesem sen bana kafa tutarsın” demesiyle oldu. Bunu dinden uzaklaşmaya başladığımı fark ettiği için söylediğini düşünüyorum. Ya da kendimi böyle kandırarak hâlâ babamın iyi biri olduğunu düşünmeye çalışıyorum. Bunu söylemesinin üzerine “Ama ben öyle mutlu olmayacağım” diye karşılık verdiğimde ise bana “Bu senin mutluluğuna bağlı değil” dedi. Bir şeyler söylemek istedim ama yapamadım. Sadece odama çıktım ve kapımı kilitleyip ağlamaya başladım. Bir süre sonra nefes alamadım. Vücudumun her yeri uyuşmaya ve soğumaya başladı, hayatımda ilk defa kendimi bu kadar kötü hissettim. Nefessizlikten öleceğimi sandım. Aradan birkaç dakika geçtikten sonra kardeşim kapıya vurmaya başladı. Zorla ayağa kalkıp yardım istemek için kapıyı açtım. Daha sonra da yere yığıldım. Beni kaldırıp sakinleştirmeye çalıştılar. Nefessizlikten öleceğimi sandığım sırada annemin, “Baban çok üzülüyor, yapma böyle. Ona da bir şey olursa” tesellileriyle ağlamam daha da şiddetlendi. O anda bile benim yüzümden babama bir şey olacağını düşünmesi beni daha da kötüleştirdi. O gece hiç uyumadım. Aklımdan bir sürü şey geçti. İntihar, evden kaçmak… İnanın, bunları ilgi çekmek için yazmıyorum ve gerçekten birine bir şeyleri anlatmak benim için hiçbir zaman hiç kolay olmadı. Ama şimdi kendimi o kadar kötü hissediyorum ki nasıl davranacağımı bilemiyorum.

Bu akşam bir akrabaya gitmiştik. Ben içerideyken balkonda benim arkamdan konuşup görüşlerimle ilgili bir sürü şeyden yakındılar ve sürekli yanlış yolda olduğumu söylediler. Duymadığımı zannediyorlardı. Yanlarına gidip onları duyduğumu söyledim. Daha sonra annemle tartıştık. Üniversiteyi İzmir’de okuma istediğimle alakalı bir sürü saçma sapan şeyden bahsetti; “Burada orasını burasını açamıyor ya, oraya gidince rahat rahat açar” gibi iğrenç şeyler söyledi. Artık daha fazlasına katlanamayacağımı düşünüyorum. Eminim açılacağımı söylediğimde daha büyük bir tepki alacağım. Beni evlatlıktan mı reddederler, odaya mı kapatırlar, telefonumu elimden mi alırlar ya da evden mi atarlar; hiç bilmiyorum. Fakat büyük bir tepkiyle karşılaşacağıma eminim. Ben sadece yanımda olmalarını istiyorum. Beni sadece çocukları olarak sevmelerini, saygı duymalarını istiyorum. Görüşlerimi, düşüncelerimi görmeksizin… Onlardan basit bir şey istiyorum. Bunu yapmayacaklarını biliyorum. Özgür bir hayat yaşamak her zaman zor olacak.

(Görsel: Malcolm T Liepke)