Selam. Bu sayfayı bugün keşfettim ve ben de başıma gelenleri yazmak istedim.

15 yaşında bir lise öğrencisiyim. Açıkçası nereden başlayacağımı bilmiyorum. Babam alkolik bir insan ama alkol alıp ailesine zarar veren biri değil, özünde iyi biridir. Annem hayatımda gördüğüm en güçlü kadın, başına ne gelirse gelsin dimdik ayaktadır ama babama bir şey diyemiyor. 2 kardeşim var ve açıkçası kardeşlerimle hiç anlaşamıyoruz, genelde beni dışlarlar. Babam sürekli derdi; “Lisede kapanacaksın” diye, ben de “Tamam” deyip geçiştirirdim.

LGS’de başarılı oldum ve kendi isteğimle bir İmam Hatip lisesine yazıldım. Gerçekten eğitimi çok iyi olan bir lise ama benim asıl amacım evden uzaklaşmaktı. Evime uzak olduğu için okul açılınca yurtta kalacağım. Başlarda babam sadece kapanmam için baskı yaptı. Bir şey olmaz diye düşündüm ama öyle olmadı. Kendimi böyle sevmemeye başladım. Aynaya bakamıyorum, insanların beni böyle görmesine tahammül edemiyorum. Babamın kapanma baskısı bitti, şimdi de namaz baskısı başladı. Hayatım boyunca arkadaşlarımla sadece 3 kez dışarı çıktım ve babam eğer namaz kılmazsam bir daha çıkamayacağımı söylüyor. Bazen kuzenlerimle dışarı çıkmama izin veriyor. Maddi açıdan bir dediğimi ikiletmez, ne istersem alır ama bu baskılarına dayanamıyorum. Kendime bakamamaya başladım. Ablam desen, her tartışmamızda ölmem için dua ediyor. Bir keresinde çok mutsuzdum ve günlüğüme intiharla ilgili bir şeyler yazıp saklamıştım. Ablam bulup okumuş. Bana sürekli “İlgi çekmek için yazıyorsun, o*ospu. Keşke oraya yazdığın şeyi gerçekleştirsen. İntihar edersen herkes mutlu olacak. Kimsenin seni sevmemesi nasıl bir duygu” gibi şeyler diyor. O kadar mutsuzum ki anlatamam. Yaşamayı gerçekten seviyorum ama bu şekilde yaşamak istemiyorum. Ne yapacağım, bilmiyorum.

(Görsel: Lisa Brice)