Merhaba, bu siteyi 1 yıldan uzun bir süredir takip ediyordum. Sanırım artık benim de birçoğunuzun hikayesine benzer olan hikayemi anlatma zamanım geldi. Hikayemi kısa tutacağım ve sizden bir konu hakkında fikrinizi isteyeceğim, lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin.
Şu anda 18 yaşındayım ve liseden bu yıl mezun oldum. Üniversite sınavının sonuçları henüz açıklanmamış olsa da sanırım mezuna kaldım. Kapandığımda ortaokul henüz bitmişti, 13 yaşındaydım. Açılma isteğim ise bundan 2,5 yıl sonra, 11. sınıfın yarısındayken ortaya çıktı. 6 ay boyunca kendime bile itiraf edememiştim. 11. sınıf bittiğinde ise bir şekilde bunu anneme söylemiştim. Elbette tepkisi olumsuz yöndeydi, bunun yalnızca bir heves olduğunu düşünüyordu. Günler sonra yine bir gün bu konudan bahsederken babam durumu öğrendi. Açılma mevzusu yüzünden yaşanan ilk büyük kavga o gün yaşanmıştı. Yaz bitene kadar da bir daha bu konudan bahsetmedik. Yaz bitmişti ve artık 12. sınıf öğrencisiydim. Arada annemle bu konudan bahsediyorduk ama her bahsettiğimizde yüzü düşüyor, günler boyunca gülümsemiyordu.
YKS’ye 3 ay kala stres seviyem iyice artmıştı ve dışarıdan bakan herkes ters giden bir şeyler olduğunu anlayabilirdi. Psikolojik olarak kötü bir durumdaydım ve annem sürekli konuşmak için yanıma geliyordu. Bir gün yine konuşurken konu açılma mevzusuna geldi. Annem bahsederken bir anda “Dua ediyorum, bu heves geçecek” deyiverdi ve onun öyle dediğini duyunca ağlama krizine girdim. Çünkü bir heves 1,5 yıl süremezdi. Bunu ona da söyledim. “Tamam, sınavdan sonra açıl, istediğini yap” dedi. “Öyle söyleme, beni umutlandırma” dedim ama ciddi olduğunu söyledi.
Şimdi sınav bitti. Bana bir sözü olduğunu hatırlattım, “Yapma” demedi ama yapmamı istemediğini elbette biliyorum. Teyzemi çağırmış ve çok ağlamış. Teyzem geldi ve “Annen çok üzgün, sadece senin ahiretini düşünüyor, hepimiz seni çok seviyoruz ama istediğini yapmakta özgürsün” dedi. Geriye sadece babamı ikna etmek ve o kadar akrabanın karşısına çıkmak kaldı. İstediğime hiç bu kadar yakın olmamıştım ama vazgeçmeye de bir o kadar yakınım. Beni korkutan şeyin ne olduğunu bilmiyorum. Bugün anneme bayram için almak istediğim elbiseyi gösterdim, “Alma” demedi ama o kadar mutsuz ki onu böyle görmeye dayanamıyorum. Açılınca mutlu olacak mıyım, tüm yaptıklarıma değecek mi; onu da bilmiyorum. Geçen yılı düşünüyorum, “Tamam” deseler bir dakika düşünmeden dışarı açık bir şekilde çıkardım. Ama şu an her şey yoluna girmişken vazgeçmeye çok yakınım ve vazgeçmek istememin sebebini bile bilmiyorum. Yoksa tüm bunlar gerçekten bir heves miydi? Yaşadığım ve yaşayacağım onca zorluğa değecek mi? Çok korkuyorum, inancım değişmedi ve günah olduğunu bilmek bana vicdan azabı çektiriyor. Lütfen bana yol gösterin. Yorumlarınızı bekliyorum, bana akıl verecek birileri olmadan bu çıkmazdan nasıl kurtulurum; gerçekten bilmiyorum.
(Görsel: Margit Anna)
Comments (5)
Heves mi değil mi bilemem ama ben de ilk zamanlar kendime bile itiraf edemedim. Zaman geçtikçe günlüğüme yaza yaza kabullendim. Eğer bu kadar uğraş sonunda gerçekten açılmak istersen açıl, sonuçta hayat senin. Tekrar kapanabilirsin, böyle bir ihtimal de var. Bazen çok düşünmek bir işe yaramaz.
Umarım istediğin gibi olur her şey.
açık bacım açıl bu kadar yaklaşmışken vazgeçme, annen bi iki gün üzülür geçer ama sen hep mutlu ve özgür hissedersin ailen de yavaş yavaş alışır bu duruma çok kasma
Bu kadar yaklaşmışken pes etme saçına rüzgar deydiği zaman bütün o düşünceler yok olacak emin olabilirsin hem açıldıktan sonra bunum geri dönüşü çok ama çok daha kolay ama şimdi açılmazsan belkide bir daha asla bu fırsat eline geçmeyecek dini yönden çektiğin ızdıraba bir şey diyemem ama söz konusu şey tesettür ise gerçekten bunu tanrı için neden yaptığını iyice düşün bunu istediğinden emin olunca yap ve şunu unutma verdiğmiz kararlar bizim kararlarımız olmalı yanlış ya da doğru fark etmeden bizim kendi kararımız olmalı umarım kendi kararını verirsin
Peki bu heves olup olmadığını bilmediğin şey ileride tekrar yoklarsa seni o zaman ne olacak, bu soruyu kendime de çok sordum bir takım cevaplar da buldum kendimce. Şuanki durumun ne bilmiyorum ama sen de sor ve verdiğin cevaplara göre kendini tart bakalım nereye varacaksın. Umarım mutlu ve en önemlisi de kendin gibi hissedersin 🙂
Merhaba, ailenin oldukça güçlü bir manipüle yeteneğinin olduğunu düşünüyorum çünkü seni hem küçükken kapatabilmişler hem de emin olduğun bir kararda dahi seni sorgulatabilecek hale getirmeyi başarmışlar. Artık 13 yaşında değilsin, büyüdün ve olgunlaştın. Kendi kararlarını alma zamanın geldi, sen güçlü birisin ve kendi karar vermediğin bir şeye dur demen seni günahkar veya suçlu yapamaz. Kimsenin seni böylesine istemediğin şeylere zorlamasına lütfen izin verme. Şimdi her şart uygunken sakın korkup kendini geri çekme, yoksa bir daha bu şansı çok zor yakalar ve çok daha fazla zorluk yaşarsın.