Merhaba. Elimden geldiğince kendi hikayemi anlatmak istiyorum. Ben 15 yaşındayım. Ailem Müslüman. Babam ve annem, kapanma konusunda bana hiç baskı yapmadı. Elimin altında internet vardı. Araştırabiliyordum, okuyabiliyordum ama sıkıntı şuydu: Benim de kendileri gibi Müslüman ve cis-gender, hetero olmak zorunda olduğumu söylüyorlardı. Ben ise onlarla her konuşabildiğimde trans ve panseksüel olduğumu söylemeye çalıştım. Onlara göre benim içinde olduğum bu durum bir hastalıktı, geçici bir şeydi, tedavi edilebilirdi. “Ne zamandır böyle hissediyorsun? Yeni çıktı bunlar sende, beni öldüreceksin, hastasın” gibi sözlerle o zamanlar 13 yaşında olan benim kalbimi kırdılar. Babama ateist olduğumu söylemek istedim ama hiç cesaret edemedim. Her kelimelerini dine bağlamaları ve ‘deist’ olduğumu öğrendiklerindeki tepkileri zaten yeterince garip ve hoşgörüsüzdü. Benim trans olmamı da buna bağlarlardı.

Şimdi ben aileme trans olduğumu tekrar söyledim. Bana kız kıyafetleri giydirmeye çalışıyorlar, oysa ben kız değilim. Bu benim çok zoruma gidiyor. Babam, bu durumun tamamıyla özentilik olduğunu söylüyor. Benim özendiğim tek şey ise ameliyat masasına girmeyi başarmış benim gibi trans erkekler… Umarım bir gün onlar da bunu kabul edecekler ve ben özgür olabileceğim… Tek istediğim ait olmadığım bu ben’den kendi mücadelem ile kurtulmak ve denize mayo gibi bir şey giymeden şort ile girebilmek! Aranızda benim gibiler varsa vazgeçemiyoruz! Başaracağız! Biz sadece yanlış bir bedende doğduk, suç işlemedik.

(Görsel: Enrique Martinez Celaya)