1 yıl önce buraya ağlayarak “Güzel haberlerle geleceğim” yazmıştım. Şimdi ise içimde korku, endişe ve minicik bir mutlulukla yazıyorum.

6. sınıfta çevremden ve ailemden gördüğüm baskıların üzerine kapatıldım. Küçük olduğum için anlamıyordum. İmam Hatip okulum dışında gittiğim ilk yer olan dershanede açık insanlar gördüm. ‘Ben bunu istemiyorum’ dedim, kafamdakini sevmiyorum. 3 sene boyunca ertelememle çoğalan bu isteğim artık son raddeye gelmişti. Ailemleyken bu sorunumu ara ara dile getirsem de hep kaybeden ben oluyordum. Annemin tek sözü ise “Seni öyle görmektense ölürüm daha iyi, Allah bana o günü göstermesin” idi. Aynı konudan dert yandığım yakın arkadaşım ailesinden gizli açıldı. Ben aileme bunu yapmamak için bir pazar akşamı onlara bu konuda ne kadar ciddi olduğumu söyledim. Sonraki gün hiç dışarı çıkmadım. Pazartesi gecesi, “Ben yarın açık gideceğim” dedim. Yine ne kavgalar gürültüler koptu… Annem artık benim durumum karşısında çaresiz kalmıştı, “Ne yaparsan yap” dedi. Ben   bir sevinç içinde arkadaşımla sosyal medyada paylaşacağım ilk fotoğrafı seçerken kardeşim gelip “Annem çok kötü hastalanıyor” dedi, fotoğrafı paylaşamadan hemen içeri koştum. Annem ağlıyor, babam ise hakaret üzerine tehditler yağdırıyordu. Onlara göre açılmak orospu olmak ve kendini erkeklere beğendirmekti. Babamın ve annemin o davranışlarından sonra açılamadım.

O sabah ağlaya ağlaya başımı bağlayıp dershaneye gittim. Kendimden tiksiniyor, aynaya bakamıyordum. Sonraki gün ailemden gizli açılmak istedim. Şimdi dışarıda bazen bandana ile bazen de açık geziyorum. Evin yakınlarına geldiğimde şalı bağlıyorum. Bunun bitmesine daha 1 sene var. Bu ani kararım yüzünden sık sık pişmanlık duyuyorum ve korkuyorum. Ailem temel ihtiyaçları karşılamanın iyi aile olmak olduğunu sanıyor. Baba, seni asla affetmeyeceğim. Anne, sen de eğer bir kere olsun beni savunsaydın her şey çok farklı olabilirdi. Umarım yakalanmam; eğer her şey kötü gider de ben çıkmaza daha çok batarsam diğer yazımı haberlerden öğrenirsiniz. Kalbi kırık tüm arkadaşlarım, kendinize iyi bakın.

(Görsel: Felix Valloton)