Öncelikle herkese merhaba. Ben 8. sınıf bittiği zaman kapandım. Bunu yaptığım için ablam ve babam bana aşırı kızmıştı ama ben neden kızdıklarını asla anlamamıştım. Annem ve abim benimle gurur duyuyordu. Lise seçimimi de en yakın arkadaşımdan ayrılmamak adına İmam Hatip’ten yana kullandım. Fakat arkadaşımla aram bozuldu ve okuldan ayrıldı. Ben ise okulu iç bunaltılarıyla bitirdim ve zar zor istediğim bölümü kazanabildim. Kapanmayı ben istedim diye düşünüyordum ama sonradan fark ettim ki sırf babam gibi olmamak için kapanmışım. Babam alkolik bir adam. İçip içip eve gelince kavga ederdi. Ya anneme zarar verirse de annemi kaybedersem korkusuyla büyüdüm. Ablam ve annem her zaman “Sen babana benziyorsun” dedikleri için ona benzememek adına kapandım.

Kararımdan ölesiye pişman oldum. Mezuna kaldığım sene kendime bile itiraf etmesem de içimde hep bir açılma isteği vardı. Üniversitede çevremdekiler açılmaya başladıkça içim parçalanıyordu. En sonunda aileme söyledim ancak beni geçiştirdiler. Şu anda ise annem içeriden bana bağırıyor, “Gel de ev işi yap, boş boş oturma, yoksa delirip saçma şeyler düşünüyorsun” diyor. Ama benim bu düşüncem yıllardır içimi kemiriyor. İçimde herkese karşı sınırsız bir öfke var. Artık babama benzemekten korkmuyorum. Onun gibi iğrenç bir insan değilim. Sırf açılacağım diye iğrenç bir insana da dönüşmeyeceğim. Artık özgür olmaya ihtiyacım var. Çevremdeki herkes açık, sanki açık olmak bir tek bana günah ve ayıp! Aklıma koydum, mezuniyetime saçlarımı savurup gideceğim.

(Görsel: Kazuki Okuda)